“Er moeten gewoon een paar dingetjes veranderen. Gewoon een paar dingetjes met betrekking tot drinken, kopen, eten, sex. Dat soort dingen,” is de tekst van een van de drie geweldige actrices uit het stuk Loos. Nou, wat ook moet veranderen is de instelling van het gemiddeld theater publiek… waarom zaten hier maar 30 toeschouwers???
Als je weinig geld hebt om dit jaar op vakantie te gaan, maar toch in Griekenland wilt zitten met een paar “verschrikkelijke” vriendinnen. Ga dan naar Loos!

Yo, ik word ook tapper en wil een relatie met deze mensen. Wat een coole figuren. Op zich theatraal niet bijster interessant en een volgspotter die volgens mij voetbal aan het kijken was, maar verder een zwaar opwindende avond.

Dit is theater in haar puurste vorm: verhalen vertellen; en dat dan heel goed. Spelers zijn heerlijk (verliefd!), de tekst (van Pieter de Buysser) is briljant, en te koop, dus die ga ik nu herlezen en herlezen. Gaat dit zien!

Wederom bewijst Tamar van den Dop dat ze meer in huis heeft dan alleen een leuk stukkie spelen in de film. Anderhalf uur worden de recente rages (bungee jumping, geweld, vreemdelingenproblematiek, (nog) onconventionele media in een voorstelling) op het publiek afgevuurd. Saillant is dat van de op het publiek gerichte camera meer dreiging uitgaat dan het pistool dat te pas en te onpas tevoorschijn wordt getoverd (Waarom nou weer een pistool als je er niets mee doet, jongens?) Niet gestoord door zoiets als een plot trekt de voorstelling voorbij zo’n negentig minuten in full Dolby Surround aan ons voorbij, waardoor wij, het publiek, eigenlijk niet meer precies weten waar het ook weer over ging…
Kortom: 1 gewei voor de voorstelling; 1 voor Tamar, 1 voor het geluid. 1 blik tomaten voor de vreselijke nasynchronisatie waarmee het stuk begint.

Families zijn in. Kennelijk. Nadat ik mij door de nieuwe (en korte!) Connie Palmen heen had geworsteld, bezocht ik ‘Lieve Arthur’, een voorstelling van derdejaars regiestudente Alice Pleijter. Twee vrouwen krijgen bezoek van een derde. Het blijken zusters. Ik had het volgens mijn gezelschap veel te laat in de gaten.
Het zal wel een vrouwenstuk zijn, denk ik dan.

Voor Herzberg hoef je niet te gaan. De tekst wordt er haastig doorheen geragd. Liever vertellen de speelsters over hun toneelverleden, dit zijn actrices van het oude stempel, die hun grootste successen hebben gevierd in de Bourlaschouwburg. Hoe ironisch, dat zij nu zijn gedegradeerd tot de bovenzaal van de Stadsschouwburg. Die ironie is van toepassing op de hele voorstelling, het blijft ongemakkelijk, als een te klein colbertje.

‘Liefhebber’ is vijf jaar nadat ik hem voor het eerst zag en negen jaar na z’n première nog steeds actueel, overrompelend en hysterisch grappig. Dit is vooral niet iets hoopvols.

Na acht jaar heeft de voorstelling niets aan kracht ingeboet. De voorstelling is een geoliede machine geworden, Titus Muizelaar geeft iets meer ruimte aan zijn zwijgende tegenspelers, er wordt af en toe geschmierd, de schok is wat minder, de scherpe randjes zijn er dor de tijd vanaf geslepen. Maar ‘Liefhebber’ kan het hebben…

Eindelijk heb ik hem in het echt gezien. Wat valt er nog te zeggen: een meesterwerk.

Nieuw gezelschap brengt een bewerking van Paul Auster en Peter Handke. Het was interessant, maar viel tegen. Ik vond het lichtgebruik erg mooi en het muziekgebruik spannend, maar dan heb ik het niet over de Soundgarden en Living Colour nummers die meegebruld werden door speler Casper Gimbrere, die ook aardig kan drummen, maar dat wisten we al van TGA, waar hij volgens mij niks anders deed dan muziek maken. Het probleem van de voorstelling vond ik dat het drama van de jongen die opgesloten in zijn kamer met zichzelf in de knoop zit, nauwelijks voelbaar werd. Waarom? Ik vind door het spel, dat niet genoeg overtuigt, het blijft te afstandelijk en te vertellend. Daardoor wordt alles nogal monotoom, wat echter aan het eind vergoed wordt met een mooie climax, die mij wel sterk deed denken aan de climax uit ‘De Bitterzoet’ van Hollandia, maar goed, het werkte.
Eindconclusie: halfslachtig ding, maar niet slecht.