Drie kan lang zijn, maar ook erg kort. Bij deze voorstelling is het laatste het geval. Ik heb in tijden niet zo gelachen bij een voorstelling. De koppeling van de stukken werkte erg goed. En op de één of andere manier moest ik aan ‘Wie is er bang voor Virginia Woolf’ denken, maar dan minder extreem. Gewoon een lekkere voorstelling.

Een reis mag je wel zeggen. Een verassende reis. Ik kwam totaal onvoorbereid in de bus en wist al helemaal niet waar de reis naartoe zou gaan. De reis begon pas echt toen we aan de wandeling begonnen in het bos. Stilte. Een innerlijke reis. Ik wist niet dat de stilte zou veel geluid kon maken. Essentie. Bron. Dit zijn een aantal woorden die me te binnen schieten. Wat ik zo bijzonder vond is dat ik zelf deel was van de voorstelling. Een cape, een wandelstok. Een ervaring. Mooi.

Gezien in Drenthe waar het landschap veel mooier is dan die prententieuze video op LCD van twee blinde video kunstenaressen. Het idee is toch belachelijk, dat je naar een piepklein schermpje moet zitten turen terwijl je door het mooiste landschap van Nederland rijdt? Als ik naar beeldschermen wil kijken blijf ik wel thuis, en ga ik zeker niet op reis! Onderwijl dansen de dames een quasi-geil pasje op belegen disco, als ze zich tenminste niet aanstellenals mislukte stewardessen. Als de bus eindelijk stopt,-hetgeen pas kan als die vreselijke video is afgelopen- krijgen we een groene, prikkende en stinkende pij omgeslagen en een bedelstaf om vervolgens in gedwongen devotie tergend langzaam door een bos te wandelen, zonder doel, zonder reden, en vooral: zonder gebeurtenissen. De gebeurtenissen die ontstaan, het tegenkomen van anderen, buitenstaanders en dieren, worden als ‘niet gebeurd’ ontkend in plaats van meegenomen op de reis. Als eindelijk de neo-sjamaan vooraan besluit halt te houden en ik verwacht dat er alsnog iets gaat komen, krijgen we te horen: ‘zo, ga nu maar een plekje voor jezelf zoeken’. Bleeeegh!

Een gewei voor het opduiken van dit stuk. Het is geweldig hoe sterk deze tekst uit 1875 nu nog werkt. Alle feministische golven, de New Age drammerigheid en zogenaamd modern kapitalisme vervagen in de problematiek van dit stuk. We zijn wenig opgeschoten. De openheid waarmee de tekst gespeeld wordt is ook erg prettig. Leuke humor! Alleen het drama mislukt, omdat de schakels in de voorstelling maar niet willen.

Mijn eerste debielenvoorstelling en het was hartstikke leuk. Zowel in de zaal als op de vloer heeft niemand enig idee waar het over gaat, maar wel een hele hoop lol. Lekker speule. Dat zouden meer acteurs moeten doen.

Het is een vreemd stuk, deze dubbele monoloog. Enige lijn valt er niet echt in te ontdekken, er wordt geen verhaal verteld, er gebeurt niets, maar het houdt wel de aandacht. Vooral de eerste helft, waar Hans Maas een wankel evenwicht vindt tussen niet zeer geloofwaardig een tekst opzeggen en de spanning stevig vast te houden, is bijzonder. De tekst gaat alle kanten op maar boeit wel. De 2e helft, waar de ‘evil side’van de auteur bovenkomt, boeit minder. Het is een half uurtje, het is tijdens een gezellig festival, het is wel leuk, het is 1 gewei en nix meer.

Een geweldige voorstelling. Hij lijkt voor mij gemaakt. Janet, de Kleine Zeemeermin, Ajax, Tarantino, mijn favoriete Micheal Jackson-clip, Missy, veel Timbaland en zelfs een dansende MOOSE. Helemaal geen multiculti-jongeren bullshit, maar een voorstelling over idolen. Die ene tomaat gaat naar mezelf, dat ik eerder dit jaar de illegale Star Wars The Phantom Menace belangrijker vond dan deze voorstelling. Maar daar deed Samuel dan weer mee.

Wisselvallige vormgeving en cast vallen en beetje tegen na alle lofuitingen. Machteld Boumans is geweldig en zorgt voor een paar kippevel-momenten.Voor de opera-cultuur heel verfrissend, voor mij een beetje saai. Extra geweitje voor het enthousiasme van het koor, daar kan DNO een voorbeeld aan nemen.

Actrice loopt van A naar B en zegt tekst. Gaap, ik doe even een tukje.

Geweien voor een mooie nieuwe lokatie vlakbij Artis, het aanstekelijke spel van vooral Edward Koldewijn alias Theo alias Johnny Weismuller, een aparte voor Ans annex Jane en nog 1 omdat het er zo leuk uitziet allemaal. Een pureetje voor het matige verhaaltje, wat direkt weer wordt goedgemaakt door de leuke voorstelling. Alles wat je over Johnny Weismuller en Jane (en boy) wilde weten en ook niet wilde weten. Een verhaal over liefde, idolatie en de prijs van een mooie body. Plus mooie fotoos!