Het eerste deel gaat het over politieke machinaties, er zijn parallellen met de huidige maatschappelijke situatie, vooral met het tegenwoordige populisme. Het tweede deel is intiemer, nu staat de relatie tussen Ulrich, de man zonder eigenschappen, en zijn zus Agathe centraal. Ook dat vond ik een heel sterke voorstelling.

Een beproeving, dit Duister Hart. Voor het hoofdpersonage misschien, voor de toeschouwer zeker. Hoe krijg je een goede acteur zover dat hij letterlijk alle zinnen van een ellenlange monologg met precies dezelfde intonatie uitspreekt ? Hoe maak je van het rijke steminstrument waarover Josse De Pauw beschikt een schurende rasp zonder boven-of ondertonen ?

Net als in het eerste deel van deze trilogie naar de roman van Robert Musil zijn we in 1913. Bij de dood van hun vader zien Ulrich (de man zonder eigenschappen) en zijn zus Agathe elkaar na vele jaren voor het eerst weer terug. Broer en zus staan nagenoeg onbeweeglijk op het podium, ze praten met elkaar in de onderkoelde spreekstijl die ik bij voorstellingen van Cassiers gewend ben.

“voorstelling zonder eigenschappen”

In het eerste deel van de toekomstige drieluik ‘De man zonder eigenschappen’ heeft het Toneelhuis gepoogd het gelijknamige boek van Robert Musil te verwerken tot een voorstelling. Het moment dat voor mij duidelijk werd dat Guy Cassiers de regisseur was van dit grootschalige en uitdagende project was ik meteen benieuwd.

In dit eerste deel van de trilogie naar de roman van Robert Musil zijn we in 1913, in het Oostenrijk-Hongarije van keizer Franz-Josef. Aan de personages die Musil in zijn roman opvoert hebben de bewerkers van de voorstelling er twee toegevoegd. Een daarvan is Graaf von Schattenwalt, propagandist van het idee dat het land behoefte heeft aan een verlosser.

Guy Cassiers oogste nogal wat succes met zijn vierdelige bewerking van “A La Recherche du Temps Perdu” van Marcel Proust. Nu pakt hij “De Man Zonder Eigenschappen” van Robert Musil aan. En terug die literaire benadering, die trage zegging, meer filosofie dan actie en, uiteraard, de videobeelden. Toch werkt het weer, mede dank zij de schitterende cast.

Ik zal Euripides en Aischylos nooit meer met dezelfde ogen kunnen bekijken nu ik de teksten van Tom Lanoye gehoord heb. Wat was dit prachtig! Mooie tekst, mooi beeld (Helena als standbeeld die als verleidster langzaam van haar voetstuk afdaalt), geweldige acteurs: Marlies Heuer die lijkt te zweven over het toneel.

Voor Herzberg hoef je niet te gaan. De tekst wordt er haastig doorheen geragd.

Van de 18 rollen zijn er nog maar zes over, waardoor de rijke verhaallijn behoorlijk saai en oppervlakkig wordt. De bewerking is verwarrend, de oom zegt teksten van de rentmeester enzv.

Wauw. Zo scherp geacteerd. Alice Reijs als Olga. Geweldig licht. Goed gebruik van media. Hulde hulde.