Heel hard gelachen. Bij vergissingen die je mijlenver zag aankomen en wendingen die plots uit de lucht vallen. Maar het werd pas echt goed op de momenten dat geklungel in mooie (totaal belachelijke) plaatjes gegoten werd en de algehele onhandigheid en verbijstering zich in mijn zelfbewustzijn plantte. Ode aan ons aller schlemieligheid. Catharsis heruitgevonden.
Na het geweldige ‘Baas slaat man’ ben ik een beetje teleurgesteld. Natuurlijk is het herkenbaar, vooral voor wie zelf ook theater heeft gemaakt, maar wat over blijft is dan een lach. Het komt niet echt tot een conclusie. Een goede zomerfestival voorstelling, maar that’s it.
Eenvoudig idee (“alles wat mis kan gaan, gaat ook mis”) wordt sterk uitgewerkt. Timing is everything, denk ik. Het introotje, waarin eigenlijk al het volledige verhaal wordt verteld, is al zeer grappig, en blijkt vervolgens onontbeerlijk om de rest te knnen plaatsen.