Mijn hart is geraakt. Weinig woorden, veel lof.

Het is vandaag geloof ik precies vijf jaar geleden dat ik met vrienden in een loods een voorstelling maakte, die we later De Grote Belangrijke Voorstelling zijn gaan noemen.

Een mooie voorstelling, geen topper, maar ik ben wel de gehele tijd geboeid blijven kijken naar de de drie personages op het toneel. goede acteurs, die voor mijn gevoel de voorstelling dragen.

Mooie ingetogen voorstelling, Dianne Krijnen, Femke Klinkenbijl en Rogier Schippers zijn prachtig gestrande personages in een fantastisch decor van Ton de Witte en Videoprojecties van Luc Sponslee.

Oeps…ik ben bang dat de ‘toevallige’ bezoeker hier niet zoveel mee kan. Meer iets voor de doorgewinterde cultuurkenner. Sterke zanger, maar ik haakte af.

Dans was fraai. Muziek verrassend, mooi wel.
Zang was soms heel mooi, maar meestal te zwaar aanwezig. Decor was wel aardig. Zand op de grond goeie vondst: echt woestijneffect.

genoten van dans en muziek (eland), minder gecharmeerd van zang en commentaar (tomaat). Onduidelijke verhaallijn, maar expressie maakte veel goed. Al met al een zeer verrassende ervaring!

Het archetypische verhaal van de moffenhoer vertelt in een beetje brave teksttheatervoorstelling, met een liedje hier en daar.

Teksttoneel zonder poespas of trucjes, bescheiden maar precies en garticuleerd gespeeld. Het ongemak van het leven gefileerd. Wie neemt waar verantwoordelijkheid voor en wie zet wat op scherp?

Warm, warm, houten bankjes en twee mooie meiden. Melo-dramatisch verhaal wordt rustig, met humor en subtiel verteld.