Dit is niet de eerste Jakop Ahlbom die ik zie, maar voorlopig wel de laatste. Na enkele producties herken je steeds vaker de geijkte Ahlbomtrucjes en -grappen. Ook in deze voorstelling zijn weer tal van acrobatische hoogstandjes te zien zoals salto’s en sprongen door ramen , deuren, wanden en zelfs een schilderij. Technisch allemaal zeer indrukwekkend, maar meer dan dat is het niet.

Zin uit een interview met Jakop Ahlbom in de Volkskrant, naar aanleiding van zijn toen nieuwe, nu huidige voorstelling Lebensraum: Je ziet dingen gebeuren die in de werkelijkheid niet kunnen. Het klopt, zo is het. Je zit in de zaal, ziet wat zich op het toneel afspeelt en denkt: ja maar dit kan dus niet! In de werkelijkheid dan. Toneel is de werkelijkheid niet.

We krijgen bizarre beelden voorgeschoteld.

Strakke, vlekkeloos uitgevoerde voorstelling geeft prikkelend inkijkje in het Lynchiaanse multiversum van Jakop Ahlbom. Hart uitsnijden is beste scène van het seizoen tot nu toe, Marijke Schermer schreeft een gesstige, maar ook scherpe tekst (hier lukt het wel), en Aat Ceelen en Leny Breederveld blijken naast hun Carver-repertoire over onvermoede diepte te beschikken.

Een oude vrouw wordt genadeloos geconfronteerd met de verkeerde keuzes die ze in haar leven en in haar huwelijk heeft gemaakt. Aat Ceelen zet heel knap (en herkenbaar) een mopperende oude architect neer, Leny Breederveld zorgt ervoor dat de vrouw niet alleen sneu is maar ook grappig en een beetje vals op zijn tijd. Breederveld is de ster van de avond.

Een bizarre voorstelling. Niet zozeer vanwege het verhaal: vrouw heeft alles opgegeven voor haar huwelijk, niet alleen haar carrière, maar zelfs haar voornaam en zit nu na vijftig jaar huwelijk “opgesloten” met een tirannieke mensenhater.

De vervreemding komt vooral door de regie en vormgeving van Ahlbom.

Hij een oude, verongelijkte, bazige, egoistische en vergeten architect.