We krijgen bizarre beelden voorgeschoteld. Meubilair dat een eigen leven gaat leiden, een naakt meisje waarvan het vel wordt afgestroopt, een vrijscène die nogal bloederig eindigt, een vertraagd afgespeelde ondervraging, vrouwen die als een soort reuzengarnalen over de grond kronkelen, twee heel leuke dansjes en nog veel meer. Dat alles wordt muzikaal overgoten en ondersteund door de band Alamo Race Track. Het schijnt allemaal iets met een lijk te maken te hebben dat op spectaculaire wijze aan het eind wordt opgegraven.

Niets is wat het lijkt en alles is net anders dan je dacht. Maar waar gaat deze voorstelling over? Een moord, een nachtmerrie, een andere wereld? Ik weet het niet en al deze soms prachtige scènes helpen me niet op weg.

Ik denk dat ik toe ben aan een eenvoudig verhaal dat eenvoudig wordt verteld.