Moose - Jakop Ahlbom

Lebensraum, Jakop Ahlbom (08/05/2012)

Witte — Wed, 09 May 2012 09:04:45 +0000

Dit is niet de eerste Jakop Ahlbom die ik zie, maar voorlopig wel de laatste. Na enkele producties herken je steeds vaker de geijkte Ahlbomtrucjes en -grappen. Ook in deze voorstelling zijn weer tal van acrobatische hoogstandjes te zien zoals salto’s en sprongen door ramen , deuren, wanden en zelfs een schilderij. Technisch allemaal zeer indrukwekkend, maar meer dan dat is het niet. Het blijft een plat schouwspel.

Lebensraum, Jakop Ahlbom (11/04/2012)

eswé — Thu, 12 Apr 2012 20:26:27 +0000

Zin uit een interview met Jakop Ahlbom in de Volkskrant, naar aanleiding van zijn toen nieuwe, nu huidige voorstelling Lebensraum: Je ziet dingen gebeuren die in de werkelijkheid niet kunnen. Het klopt, zo is het. Je zit in de zaal, ziet wat zich op het toneel afspeelt en denkt: ja maar dit kan dus niet! In de werkelijkheid dan. Toneel is de werkelijkheid niet. Kunstemakers spelen ermee, leggen ‘m op z’n rug, voegen er iets aan toe. Maar, ben je geneigd te denken, het zijn wel echte mensen die dat doen, op het toneel. Dus ergens moet het toch kloppen met de wetten van zwaartekracht, actie=reactie en behoud van massa, energie en ellende.

U merkt, twijfel heeft zich van mij meester gemaakt. Dit stukje tekst bestaat uit woorden, die zelfstandig bestaan en zinnen vormen. Had Jakop het getypt, dan was er een dimensie bijgekomen. Ogenschijnlijk? Nee, echt. Kijk maar.

Innenschau, Jakop Ahlbom (01/05/2010)

Witte — Tue, 04 May 2010 07:24:06 +0000

We krijgen bizarre beelden voorgeschoteld. Meubilair dat een eigen leven gaat leiden, een naakt meisje waarvan het vel wordt afgestroopt, een vrijscène die nogal bloederig eindigt, een vertraagd afgespeelde ondervraging, vrouwen die als een soort reuzengarnalen over de grond kronkelen, twee heel leuke dansjes en nog veel meer. Dat alles wordt muzikaal overgoten en ondersteund door de band Alamo Race Track. Het schijnt allemaal iets met een lijk te maken te hebben dat op spectaculaire wijze aan het eind wordt opgegraven.

Niets is wat het lijkt en alles is net anders dan je dacht. Maar waar gaat deze voorstelling over? Een moord, een nachtmerrie, een andere wereld? Ik weet het niet en al deze soms prachtige scènes helpen me niet op weg.

Ik denk dat ik toe ben aan een eenvoudig verhaal dat eenvoudig wordt verteld.

De Architect, Jakop Ahlbom (31/03/2009)

Simber — Thu, 02 Apr 2009 13:22:40 +0000

Strakke, vlekkeloos uitgevoerde voorstelling geeft prikkelend inkijkje in het Lynchiaanse multiversum van Jakop Ahlbom. Hart uitsnijden is beste scène van het seizoen tot nu toe, Marijke Schermer schreeft een gesstige, maar ook scherpe tekst (hier lukt het wel), en Aat Ceelen en Leny Breederveld blijken naast hun Carver-repertoire over onvermoede diepte te beschikken. Toch, het beklijft minder goed dan Vielfalt, dat zinsbegoochelender was.

De Architect, Jakop Ahlbom (31/03/2009)

Jeanine — Tue, 31 Mar 2009 21:32:57 +0000

Een oude vrouw wordt genadeloos geconfronteerd met de verkeerde keuzes die ze in haar leven en in haar huwelijk heeft gemaakt. Aat Ceelen zet heel knap (en herkenbaar) een mopperende oude architect neer, Leny Breederveld zorgt ervoor dat de vrouw niet alleen sneu is maar ook grappig en een beetje vals op zijn tijd. Breederveld is de ster van de avond.

Op tweederde kantelt de voorstelling: de buurvrouw zingt in haar onderjurk een onbegrijpelijk lied en er komen opeens jonge boompjes uit de lucht vallen. Huh?? Daar raakt Jakop Ahlbom me kwijt. Dat bloedend hart dat wordt opgeborgen in een tupperwarebakje is ijzersterk, die bladeren en die boompjes zijn gewoon raar. Decor is prachtig en sommige effecten ook maar na verloop van tijd beginnen die wel een beetje te vervelen.

De Architect, Jakop Ahlbom (14/02/2009)

Witte — Sun, 15 Feb 2009 09:09:58 +0000

Een bizarre voorstelling. Niet zozeer vanwege het verhaal: vrouw heeft alles opgegeven voor haar huwelijk, niet alleen haar carrière, maar zelfs haar voornaam en zit nu na vijftig jaar huwelijk “opgesloten” met een tirannieke mensenhater.

De vervreemding komt vooral door de regie en vormgeving van Ahlbom. De grens tussen droom en werkelijkheid wordt regelmatig gepasseerd door onvewachte gebeurtenissen zoals een tv-presentator die door het beeldscherm heen stapt, een buurvrouw die haar hart uitsnijdt en het achterlaat, een plotseling invallende herfst met neerstortend blad en later zelfs drie bomen, een kopje op tafel dat een eigen leven begint te leiden, enz. Soms wordt dat wat veel. Maar gelukkig is daar dan Lenie Breederveld die onze aandacht blijft vasthouden met haar aanwezigheid, haar blikken, haar manier van lopen, haar verzet tegen de architect.

De Architect, Jakop Ahlbom (11/02/2009)

colson — Thu, 12 Feb 2009 11:48:21 +0000

Hij een oude, verongelijkte, bazige, egoistische en vergeten architect. Een prachtige Aat Ceelen.

Zij (Leny Breederveld, goed als vrijwel altijd)een fysicus met speciale aandacht voor causaliteit, die, vanaf de dag van de bruiloft, van toewijding aan de grillen van haar man, een carriere heeft gemaakt.

Het wordt haar geleidelijk aan duidelijk dat zijzelf de causaliteit van de verkeerde keuzes heeft geleefd.

Via keukenkastjes als doorgeeftluik van het geheugen, een jonge hartchirurge die haar eigen hart uitsnijdt en die aan haar ter bewaring geeft en vooral haar man die, niet alleen door het voortdurend kwijt zijn van bril en gehoorapparaat, er blijk van geeft zich van de wereld te willen afzonderen, komt zij alsnog tot het besluit het huis, het huwelijk, de gevangenis te verlaten.

Het is verrassend, tintelend, bijna vrolijk toneel met prima tekst (Marijke Schermer) over de treurigheid van menselijke relaties.

Wel klinkt doordat een ‘gemengd dubbel’( oud echtpaar staattegenover jong echtpaar) heel in de verte ‘who is afraid of Virginia Woolf’ mee.

Niettemin: een prima avond toneel.