Alles wat de personages zeggen is waarschijnlijk ooit al wel eens door iemand naar voren gebracht in een relatiegesprek of een soapserie. Dat is helemaal niet erg. Dat is juist de kracht. Want tekstschrijver Marcel Osterop heeft die zinnen zo origineel en met zoveel gevoel voor het vileine achter elkaar gezet dat er een heerlijk frisse en lekker absurdistische tekst ontstaat.

Een vrouw komt troost halen bij haar hartsvriendin. Die er vervolgens overstelpend, bemoiezuchtig en bazig tegenaan gaat.

Zo’n vrouwenvriendschap blijkt niet minder problematisch dan sommige relaties tussen vrouwen en mannen, lijkt de auteur te zeggen.

Toch zit het ‘m niet in de plot. Die is er eigenlijk nauwelijks. Noch in het thema.

Ik had deze voorstelling bijna gemist door recensie in de Volkskrant die niet goed was. Wie recenseert de recensenten? Van die recensie deugt echt niets. Het is een uiterst vermakelijke en levendige voorstelling, indrukwekkend gespeeld. Lof voor de nieuwslezers,lof voor de ontmoeting tussen toneel en cabaret.

Matthijs Rümke maakt toch een mooie en intelligente komedie vanuit een moeilijke vorm. De rechtbankvorm en de vele concepten en ideeën die aan bod komen in de ruim twee uur durende verstandsvoorstelling zorgen voor een theaterstuk zoals we het niet meer gewend zijn.

Fenomenale rol van Elsie de Brauw brengt voorstelling op een prachtig wankel evenwicht. Marc van Eeghem staat in zijn expressieve speelstijl haaks op haar ingetogen emotionele palet.

Waarom dit stuk in de grote zalen speelt is mij duister, maar goed daar ga ik niet over. Saai begin, maar wordt langzamerhand erg boeiend en ontroerend.

Mooi, heel mooi. Alles was mooi, het spel, het decor (lekker simpel), de muziek, het licht en het verhaal. Jammer dat het een beetje oersaai was.

Het Zuidelijk Toneel. Daar ga je heen en dan denk je: o jee. Maar nee, wat fijn als vooroordelen eens verworpen worden. Ik denk echt demooiste voorstelling die ik ooit gezien heb. Wat een ontroering.

We mogen niet weten wie de vertaling en de bewerking gemaakt hebben. We mogen niet weten wat de acteurs zeggen. We mogen de acteurs meestentijds niet zien.

Kut! Kut! Kut! Nooit meer toneel!