Welwillend: interessante tekst van Marcel Osterop. Het wordt nog niet helemaal boven de Oprah/Dr Phil clichés uitgetild, maar als schrijver in de Esther Gerritsen/Peer Wittenbols traditie hebben we er een veelbelovende bij. HZT positioneert Gewürztraminer als dertigers-drama, maar volgens mij is het wel universeler dan dat.
Streng: wel jammer dat de regie non-existent is. Daar wordt het een nogal tuttige voorstelling van. En Constance Kruis is wel goed, maar volgens mij niet helemaal op haar plek.

Alles wat de personages zeggen is waarschijnlijk ooit al wel eens door iemand naar voren gebracht in een relatiegesprek of een soapserie. Dat is helemaal niet erg. Dat is juist de kracht. Want tekstschrijver Marcel Osterop heeft die zinnen zo origineel en met zoveel gevoel voor het vileine achter elkaar gezet dat er een heerlijk frisse en lekker absurdistische tekst ontstaat. Een schrijver om te koesteren dus. Het verhaal komt er kort gezegd op neer dat een vrouw het relatieprobleem van haar vriendin naar zich toe rekt, ze luistert niet en is voortdurend zelf aan het woord, die vriendin zwijgt dus maar. Man fungeert af en toe als contrapunt. Die vrouw moet dus niet al te sympathiek worden neergezet. Dat begrijp ik. Maar. Natuurlijk, het is ook een kwestie van smaak. Ik hou nou eenmaal niet van dat overenthousiaste acteren, en van dat uitspuwen van woorden met zo’n hypercorrecte dictie. Toch denk ik niet dat haar woorden minder vilein zouden overkomen als Constance Kruis wat natuurlijker zou spreken, en dat het absurdistische effect niet minder zou zijn als haar lichaamstaal wat subtieler zou zijn. Integendeel.

Een vrouw komt troost halen bij haar hartsvriendin. Die er vervolgens overstelpend, bemoiezuchtig en bazig tegenaan gaat.

Zo’n vrouwenvriendschap blijkt niet minder problematisch dan sommige relaties tussen vrouwen en mannen, lijkt de auteur te zeggen.

Toch zit het ‘m niet in de plot. Die is er eigenlijk nauwelijks. Noch in het thema. Want die blijft goed beschouwd even vaag als het relationele probleempje waarmee het begint.

Maar die Marcel Osterop schrijft wel fraaie teksten. Die zeggen misschien toch iets (mogelijk zelfs iets wezenelijks) over het gezoek naar identiteiten door twintigers en dertigers.

Trouwens het is komedie. Gelukkig wel eentje die, zoals ook de flyer zegt, zwartgerand is. Nou ja, er is in ieder geval enig creatief vuur aan te pas gekomen. Met als resultaat, wat ons betreft, een uurtje prettig vertier.

Komedie en toch leuk.