Waarom dit stuk in de grote zalen speelt is mij duister, maar goed daar ga ik niet over. Saai begin, maar wordt langzamerhand erg boeiend en ontroerend. Alleen iets minder dik aangezette nichterige maniertjes kan best. Onverwacht mooie momenten.

Mooi, heel mooi. Alles was mooi, het spel, het decor (lekker simpel), de muziek, het licht en het verhaal. Jammer dat het een beetje oersaai was. Vooral het eerste stuk is erg traag en saai, maar het tweede deel maakt erg veel goed. Stefan van de Watermeulen moet zijn nichterige maniertjes gewoon niet meer zo slapstick maken en dan komt het allemaal nog wel goed. Een OSCAR voor het echtpaar naast mij. De man viel na 1 minuut in slaap en ademde zwaarder dan Darth Vader. Later ging hij smakelijk uit zijn neus zitten eten, met alle gevolgen van dien. Zijn vrouw presteerde het om te gaan snurken tijdens de voorstelling. Hulde!

Het Zuidelijk Toneel. Daar ga je heen en dan denk je: o jee. Maar nee, wat fijn als vooroordelen eens verworpen worden. Ik denk echt demooiste voorstelling die ik ooit gezien heb. Wat een ontroering. Ik keek er (weer) naar als naar een film. In een film kun je altijd meeleven. In theater moet je altijd nadenken. Ik hou niet van nadenken, ik hou van denken en dat lukte dan ook bij deze voorstelling. Dora van der Groen, ook al stond je op de poster (jammer), toch geef ik deze voorstelling het maximum aan elandjes en het mininum aan tomaten blikjes.