Moose - Het Zuidelijk Toneel

Vertellingen van 1001 nacht, Het Zuidelijk Toneel (11/02/2012)

Pinguin — Wed, 15 Feb 2012 11:52:35 +0000

900 mensen zijn naar de Schouwburg van Almere gekomen. Of misschien zijn ze gelokt. Ze ging kijken naar ‘Vertellingen van 1001 nacht’ van Het Zuidelijk Toneel. Maar of ze dat laatste wisten, weet ik niet. Ik denk eerder dat de meesten kwamen voor Marc Marie Huijbregts. En dan ook een hele groep voor The Ashton Brothers. Als je die namen op de poster ziet of in het boekje of op een flyer of ergens in een tweet, dan denk je dat het misschien best wel leuk kan worden.

Het licht dimt ruim 10 minuten later dan de geplande aanvangstijd. Een spot gaat aan, regisseur Matthijs Rümke komt op het voortoneel en vertelt voor alle zekerheid nog maar even dat het de aller aller aller eerste keer is dat ze de voorstelling spelen voor publiek. De eerste try-out. Dat hij hoopt dat alle techniek zo vloeiend mogelijk loopt, maar dat er best dingen fout kunnen gaan.

Dat het dan gelijk mis gaat met de zender van Marc Marie, zodra het doek open gaat, dat is misschien de Wet van Murphy. Je roept het op je af als je van te voren gaat waarschuwen. Dat de technicus Marc Marie vervolgens zowat volledig uitkleedde was even een hilarisch moment en gelukkig kan Marc Marie daar heel goed mee omgaan. De acteurs van HZT helaas wat minder, maar daar ben je dan ook acteur voor.

Na een valse start begon het dan te draaien. Of eigenlijk te schuiven. Het decor ging op en neer. Van links naar rechts en open en dicht. Een zwart sprookjeskasteel, met overal beweging. Soms was de beweging onderdeel van de voorstelling, vaak ook was het een technicus die zo goed als (on)mogelijk ‘onzichtbaar’ zijn best deed om alles zo soepel mogelijk te schuiven. Het leidde mij af, mag ik zien wat ik zie of moet ik proberen het te negeren? Of is dit waar voor gewaarschuwd werd? En als je iets uit het midden zat, waren de zichtlijnen niet gunstig.

Marc Marie deed waar hij goed in is, namelijk verhalen vertellen en weer eens een pruik opzetten. Stond hem goed en hij deed het goed. John Buijsman (de sultan), de tegenspeler van Marc Marie heb ik niet gezien. Nouja hij stond er wel. Maar hij werd weggespeeld door Marc Marie. Het is appels met peren vergelijken, maar zo mooi dat verschil tussen een acteur en een cabaretier.

The Ashton Brothers deden de voorstelling opleven. Met een virtuoze apenact. Snel slingerend. Heen en weer en omhoog en omlaag. Met een apenorgie als gevolg. Ik vond het prachtig, maar misschien is het tegelijk de verklaring waarom er veel lege plekken waren na de pauze. Te grof of vulgair? Of was er meer aan de hand?

Na de pauze kabbelde de voorstelling rustig voort. De oudjes op twee hoog waren weer een knap staaltje van acrobatiek. Maar er was te veel te zien. Boven lag een stel een half uur te vrijen, achterop ging er iemand heel erg langzaam dood en dan stond Marc Marie op de voorgrond alles te vertellen wat we zagen. Ergens speelde er ook nog een orkestje. En dan liepen er helemaal bovenin technici de zekeringen te controleren.

Er zat heel veel in, voor elk wat wils, maar voor de ‘fans’ te weinig van waarvoor ze naar het theater waren gelokt. Stel je kwam voor MMH, dan was het ZTH gedeelte te saai en TAB te druk. En vice versa. Een duidelijk voorbeeld van verkeerde verwachtingen wekken met grote namen. Lege zalen zullen ze niet trekken, mede door die namen, maar deze voorstelling is niet (nog) goed genoeg voor volle zalen. Het is voorlopig best wel leuk. En dan ben ik nog vriendelijk.

Shakespeare´s strandfeest, Het Zuidelijk Toneel (15/12/2010)

Nike — Wed, 15 Dec 2010 22:28:48 +0000

´Koos Terpstra keert terug op het schouwburgpodium´, zo luidt de introductie op de site van het Zuidelijk Toneel en ik herken zijn ´huis-stijl´, die ik vele malen bij het NNT bewonderde, direct. We zijn echter inmiddels een paar jaar verder… Vervreemdende trucjes kennen we nu wel en hebben niet langer het beoogde effect, met het door de vierde wand breken verras je het publiek anno 2010 niet meer en de vermoeiende oninteressante dialogen raken me in het geheel niet. Tekstueel gezien vind ik het ronduit slecht en haast kinderlijk simpel. Heel enkel hoor ik treffende dingen, maatschappij kritiek, actualiteit…maar als deze zelfde woorden even later terug keren versterken ze niet de boodschap, maar galmen ze betekenisloos over het toneel. Het overdadige decor is mooi en wekt de interesse, echter worden er geen mooie beelden mee gecreëerd en lijkt het enkel een gadget met een goede amusementswaarde. Het contrast tussen de acteurs is groot. Drie jonge meisjes doen aan jeugdtheater, Wolter Muller schreeuwt zijn ´one man show´, Justus van Dillen verrast met kwaliteit en Lotje van Lunteren weet me eenmalig te ontroeren met haar monoloog over de triestheid van het huwelijk. Mede dankzij de ´uitleiding´ door Titus Muizelaar als zichzelf, toch één gewei. Deze tekst van Koos Terpstra redt het niet op het toneel, want je blijft zoeken naar de moraal, maar als de flyer al aankondigt dat Koos niet houdt van ´moralistisch gedoe´ is het als met een naald in een hooiberg…

halverwege omgedraaid, Het Zuidelijk Toneel (07/10/2010)

colson — Fri, 08 Oct 2010 10:42:36 +0000

Een beetje vervreemdend: tekst en handeling van de personages lopen vaak niet synchroon en, nog bijzonderder, zd spreken niet ik de “ik-vorm”, maar in de derde persoon over zichzelf. Dat intrigeert, maar is ook effectief.

De tekst komt namelijk aan. Natuurlijk ook omdat die geen concurrentie krijgt van bijzaken. Annelien van Binsbergen, Ruben brinkman en Dimme Treurniet leven er zich helemaal, maar toch tamelijk ingetogen, in uit.

Het verhaal dat gaat over een incestueuze rekatie tussen broer en zus, is ook een schrijnend verslag van groot verlangen naar passief leven, dichtbij huis, dicht bij zichzelf( de broer). En eventueel daar naar terug te keren ( de zus).

Een dik uur is kort voor een voorstelling. Maar in dit geval wel behoorlijk hevig.

Halverwege omgedraaid, Het Zuidelijk Toneel (05/10/2010)

RiRo — Wed, 06 Oct 2010 09:29:28 +0000

Magne van den Berg schreef een subtiele tekst over genegenheid en over het verlangen om niets te hoeven. Een verhaal over een broer en een zus in het huis en vooral in het echtelijke bed van hun overleden ouders. Waarbij halverwege ‘de hem’ van de zus opduikt. Subliem geschreven. En gespeeld op een manier die van begin tot het eind raakt.

De personages praten met elkaar in de derde persoon, dat lijkt afstandelijk, maar uiteindelijk blijkt daardoor dat wat we zien en horen niet afstandelijker wordt maar juist indringender.
De broer: ‘De broer zegt: het was nooit ingewikkeld tussen ons.’
De zus: ‘De zus zegt: nee.’
De broer: ‘De broer zegt: we deden het gewoon.’

‘Tekst en handelingen lopen zoveel mogelijk niet synchroon’, schreef Magne van den Berg voor. Meestal illustreren de handelingen van de acteurs hun woorden dan ook niet, maar glijden ze er net een beetje langs. Naarmate de voorstelling vordert, blijkt hoe effectief die regieaanwijzing is, en hoe goed regisseur José Kuijpers en de acteurs ermee zijn omgegaan. Want mede door die manier van spelen behouden de intieme incestueuze gesprekken tussen broer en zus en de intieme handelingen tussen de acteurs een grote mate van zuiverheid.

Hartstocht, Het Zuidelijk Toneel (21/05/2010)

Kees de Vries — Tue, 25 May 2010 13:05:21 +0000

Ontzettend leuk reizend festival met een keur aan jong talent en in onderzoek zijnde voorstellingen.. Met als hoogtepunt de comeback van Peer wittenbols en Rob Ligthert..’Amora’ is de prachtige headliner van het festival met schitterend spelende acteurs (o.a. Paul Kooij, Justus van Dillen, Mark Kraan en Raymonde de kuyper)..

Stand Up, Het Zuidelijk Toneel (15/02/2010)

Douchegordijn — Tue, 16 Feb 2010 23:04:31 +0000

In “Stand Up” zit een slimme, mooie, maatschappijkritische en spannende voorstelling verborgen, maar hij komt er niet altijd uit. Er wordt op een geraffineerde manier een spel van waarheden gespeeld met het publiek, wat soms spannend en soms verwarrend werkt. Met name de keuze om een groot deel van de voorstelling te laten bestaan uit bewust slechte cabaretacts - en het feit dat ze slecht zijn ook te benoemen - is een dwingende. De verwarring die ontstaat (als het grappig is: ‘mag ik hier om lachen?’ als het dat niet is: ‘waarom kijk ik hier naar?’) zorgt ervoor dat je als publiek veel moeite moet doen om niet af te haken. Toch krijgt de voorstelling op een paar momenten vleugels. Dat gebeurt vooral als we weer zitten te kijken naar dramatiek in plaats van imitatie en de acteurs dus de kans krijgen om echt te spelen en niet te stand-uppen. Buijsman is dan fenomenaal, Mark Kraan ontroerend. De regie zit vol met rake (en rakende) observeringen van ‘hoe het echt is’ en ‘hoe mensen echt doen’ en de vormgeving is prachtig en onbeschaamd theatraal. Meer van dat asjeblief, Matthijs, en minder van dat stand up-gedoe. Het blijft wel theater.

De reis om de wereld in 80 dagen, Het Zuidelijk Toneel (04/11/2009)

Douchegordijn — Sat, 14 Nov 2009 16:35:58 +0000

Met ‘De Reis Om De Wereld In 80 Dagen’ had Het Zuidelijk Toneel een theaterspektakel beloofd. Dankzij de professionele clownerie van Visscher, de prachtige vormgeving, de acrobatiek en dynamiek van de voorstelling werd het inderdaad een spektakel. Theater werd het minder en dat leek vooral te wijten aan de tekst van Han Römer, die het niet lukte om oprecht te zijn. Thematische lagen bleven onbesproken of juist pijnlijk duidelijk erin gewurmd. Van personageontwikkeling of eenheid was amper sprake. Met ‘De Reis’ leek Rümke Shakespeariaans theater te willen maken, waarin het spektakel en het ‘spannende avondje uit’ gecombineerd wordt met thematiek, levensvisie en misschien zelfs wel maatschappijkritiek. Dat lukte hem in ‘De Grote Verkiezingsshow’ aanmerkelijk beter.

de reis om de wereld in 80 dagen, Het Zuidelijk Toneel (06/11/2009)

Kees de Vries — Sat, 07 Nov 2009 15:33:59 +0000

fantastisch spektakel waarbij dhr Rumke aantoont theater voor een groot publiek te willen maken. de mensen in de volkskrant vonden het natuurlijk weer niks, maar dat zijn we wel gewend. die hebben niet alleen de smaak van rottende knoflook, maar waarschijnlijk ook een hekel aan het zuidelijk toneel.. en natturlijk is er veel op de voorstelling aan te merken, maar waar zie je dit nog.. Acteurs, cabaretiers, acrobaten, muziek en een groots decor..Een niet al te ingewikkeld avondje uit.. humoristisch, spannend en zeer onderhoudend…

De reis om de wereld in 80 dagen, Het Zuidelijk Toneel (22/10/2009)

bananashake — Mon, 26 Oct 2009 22:41:36 +0000

het toneelseizoen is nog maar net begonnen, en ik heb nu al de slechte voorstelling van het jaar gezien! van het jaar, de allerslechtste voorstelling die ik ooit heb gezien. waar sloeg dit in godsnaam op??? acteurs die niet spelen. flauwe humor, flauwe woordgrappen, nutteloze acrobatiek, decorstukken die als pareltjes werden beloofd, maar uiteindelijk nuttelozen voorwerpen waren, en waar sloeg in godsnaam die gigantische piemel op!?!?! weer een reden om niet naar matthijs Rumke te gaan! een tip: ga vooral niet naar deze voorstelling en als je wel gaat, neem een kussentje en oordopjes mee!

Gewürztraminer, Het Zuidelijk Toneel (26/11/2008)

Simber — Fri, 28 Nov 2008 15:38:43 +0000

Welwillend: interessante tekst van Marcel Osterop. Het wordt nog niet helemaal boven de Oprah/Dr Phil clichés uitgetild, maar als schrijver in de Esther Gerritsen/Peer Wittenbols traditie hebben we er een veelbelovende bij. HZT positioneert Gewürztraminer als dertigers-drama, maar volgens mij is het wel universeler dan dat.
Streng: wel jammer dat de regie non-existent is. Daar wordt het een nogal tuttige voorstelling van. En Constance Kruis is wel goed, maar volgens mij niet helemaal op haar plek.