Het wonderlijke en tragische levensverhaal van Hatty Waterman. Door Woudenberg in zijn bekende sobere stijl prachtig verteld. Hij trekt je langzaam de voorstelling in om je vervolgens niet meer los te laten. Adembenemend en meeslepend!

In deze solo speelt Woudenberg het verhaal van de jood Hatty Waterman, die door een bizarre samenloop van omstandigheden niet door de Duitsers wordt afgevoerd, maar onderduikt en de oorlog overleeft. De voorstelling bestaat eigenlijk uit drie delen.

Een sterk staaltje vertelkunst waarbij net afgestudeerde actrice Shanti Devi Uppal in haar eentje 3 generaties van een Indiase familie gestalte geeft en je in sneltreinvaart door een Indiase sprookjes

Ik kan me goed voorstellen dat er mensen zijn die vinden dat er in Nederland te weinig van dit soort theater gemaakt wordt: acteurs die echt kunnen acteren in een drama dat dicht bij de mensen ligt.

Om even Jan Blokker (column van maandag 7 mei jl) te citeren: “Dat is precies waar Fortuyn ons mee heeft opgescheept: met de leegte van Balkenende I tot en met IV…”.

Wederom een sterke monoloog van Helmert Woudenberg. Er wordt nogal wat zaad uitgestort en gebaard in deze bijbelse vertelling, over aartsvaders en oermoeders. Maar nergens wordt het langdradig.

Een groot kaal podium met een stoel. En Helmert Woudenberg.

Prachtige sobere en rustige monoloog waarin niet alleen heel helder het verhaal van de bekendste der bekenden vertelt wordt, maar ook voelbaar wordt hoe het is om ene “God” in je te hebben en te moete

Na ‘De Hel’ en ‘de Hemel’ is dit de derde monoloog van Helmert Woudenberg die ik zag. Ook dit keer is het een voltreffer. Een indrukwekkend gespeeld levensverhaal van de “joodse sekteleider Jezus”.