theaterpraat

Maria Kraakman leest Rilke, Paul Slangen recenseert Vincent Kouters

Woensdag 8 oktober My dearest …my fairest van Sacha Waltz & Guests, Grand Theatre Niet zozeer dans. Zoals ik had verwacht. Meer een soort muzikaal diner for two. Een tafelduet met ingetogen gebaren, tekst en zang. Door Joanne Dudley en Juan Kruz Diaz de Garaio Esnaola. Wat een mooie naam! En wat een mooie man! Alleen al die blik! ‘Nero com’il diavolo, caldo come l’inferno, dolce come l’amore’, dichtte Die Welt. Om er in gewoon Duits aan toe te voegen ‘Vorsicht ist geboten. Wir fordern Anschnallpflicht für das weibliche Publikum’. Dat was in 2000. Na de première op het Berliner Theatertreffen.

Nu pas, acht jaar later, gaan danser en countertenor Juan en de toch ook wel lieftallige Joanne hier in Nederland aan tafel. Met een dialoog van subtiele bewegingen creëren ze meteen al bij hun opkomst een verwachtingsvolle spanning. Dan zingen ze ons, terwijl ze zichzelf begeleiden op speelgoedinstrumenten, door de geschiedenis van het liefdeslied. Hun lichaamstaal en hun mimiek veranderen daarbij van statisch in de vroege middeleeuwen, via ietsje losser bij onder meer My dearest, my fairest van Purcell, al een stuk expressiever bij de vijftigerjaren hit Historia de un amor, tot uitbundig in het heden. Wat een juweeltje deze voorstelling. Ik kan er weer even tegen.

Dinsdag 14 oktober
Vrede van Keesen & Co, De Brakke Grond
Voor Vrede gegeten in De Blincker. Aan de ronde tafel Maria Kraakman. Ze leest. Rilke. Natuurlijk. Over iets meer dan een week begint De Warme Winkel de tournee van Rainer Maria. Op Oerol vorig jaar vond ik dat een voorstelling waarin ‘in een briljante mix, waarbij alle uitersten worden opgezocht van sereen gefluisterde versregels tot woest agressieve fysieke uitbarstingen, de dichter Rilke tot leven wordt gebracht.’ Misschien moet ik nog maar een keer gaan kijken.

Na Vrede wat gedronken. Ben niet tevreden. De voorstelling is na de première, bijna twee jaar geleden, stevig bejubeld. Ook op Moose. Daardoor had ik hoge verwachtingen. Daar zal het aan liggen. Esthetisch en emotioneel te weinig aan mijn trekken gekomen. Mijn ogen en oren zijn niet gestreeld door wat op het podium gebeurde. De acteurs hebben me met hun spel nauwelijks geraakt. Wel met hun woorden. Fraaie tekst. Daar heb ik weinig op aan te merken. De Prosceniumprijs van vorig jaar voor Rob de Graaf heeft bij deze mijn zegen.

Donderdag 23 oktober
Gen van NTGent, Stadsschouwburg Groningen
Nare boeken schrijft Houellebecq. Die ik altijd in één adem uit lees omdat ik me na de eerste twintig bladzijden al wentel in mijn eigen somberheid. Gen is grotendeels gebaseerd op Elementaire deeltjes. Ben een beetje bang dat Johan Simons in zijn bewerking het cynisme uit die roman heeft weggepoetst met romantiek. Onterechte angst zo blijkt. Genoten van Jeroen Willems. Vooral omdat hij zowel de deprimerende als de humoristische kant laat zien van de misantrope loser achter de door seks geobsedeerde Bruno die op de naaktcamping zijn opwinding tegen de wasbak duwt terwijl hij twee douchende meisjes begluurt.

Mijn gesprekspartner na afloop blijkt vooral oog te hebben gehad voor de actrices. Terwijl ik vrolijk ben omdat ik fantastisch acteerwerk heb gezien, ziet zij het van geen kant meer zitten. Haar geloof in de liefde is ze kwijt. Volledig gedesillusioneerd vreest ze een toekomst van sneue seks, is ze bang net zo te worden als de door Elsie de Brauw en Betty Schuurman vertolkte eenzame vrouwen. Dat wordt dus een leuk gesprek. Pluim voor de programmeur die deze zes jaar oude voorstelling naar Groningen heeft gehaald.

Vrijdag 24 oktober
Talk of the Town van NTGent, Het Kruithuis
Praatprogramma, meestal in Gent, deze keer in Groningen. Vanavond met als thema theaterkritiek. Eerst Henk van Ulsen met anekdotes. Dan een intermezzo door Audiotransparent. Als de muzikanten klaar zijn leest NTGent-dramaturg Paul Slangen een door Aus Greidanus geschreven dialoog tussen een maker er een criticus voor. Alweer de band? Misschien is het de bedoeling dat het op een tv-programma lijkt, bedenk ik me. De chef kunst van het Dagblad van het Noorden en de Gentse recensent Evelyne Coussens doen hun zegje. Weer trage Indierock.

Paul Slangen roept Vincent Kouters van de Volkskrant uit tot Slechtste Toneelrecensent. Drie dagen eerder was ik er getuige van hoe in De Blincker elke voor De Gouden Tomaat genomineerde voorstelling werd aangevallen met een eloquent betoog. Oscar Kocken wierp zelfs zijn erectie in de strijd. Slangen krijgt het vanavond blijkbaar heel benauwd bij het idee iets dergelijks in de mond te moeten nemen. Want zijn argumentatie komt niet verder dan ‘Vincent Kouters. Die lamhannes!’, waarna hij stikkend van verontwaardiging stilvalt. ‘Jongens muziek. Maar nu alsjeblieft heavy metal!’, smeekt discussieleider Servé Hermans. God nog aan toe, wat een slappe vertoning dat Talk of the Town.