Raak me aan? ach nee, het raakt je niet.
Onderhoudend toneelavondje, maar ik word er warm noch koud van.
Schrijver/regisseur Ger Thijs maakt mooie dialogen in een verder irrelevant en ongeloofwaardig stuk. Het spel van Mark Rietman en Carine Crutzen houdt je in elk geval wel bij de les.

Nette, verzorgde voorstelling…

Tot nog toe een van de hoogtepunten van van het seizoen.
Maar eerst het slechte nieuws; de tomaat voor de lengte; minimaal een half uur had eraf gemoeten. Omdat er toch nauwelijks een chronologie in zit en er echt wel ‘nummers’ uit hadden gekund. Waarom wordt zo’n stuk toch in hemelsnaam niet ingekort tijdens de speelperiode, als blijkbaar iedereen vindt dat vanaf het vanaf het begin van de speelperiode het stuk te lang duurt en er niets wezenlijks aan toegevoegd wordt. Wat is dat toch met die makers: misplaatste trots? Zouden toch een voorbeeld moeten nemen aan (de makers die met) Dirk Tanghe (moeten werken).
Maar dan de rest, vanaf het begin - Chris Nietvelt op d’r houten klompjes - en de onvergetelijke scène van de gestapelde koorzang, tot aan het eind - alweer Nietvelt met een al even onvergetelijke quasi-circusact om d’r schoenen aan te doen. En die Schots-Duitse warrige krullebol, wat een podiumpresentie. Moeiteloos weet ‘ie de aandacht vast te houden.
Bewegingstheater klinkt zo oubollig, maar hier is ‘t meer dan de moeite waard. En die muzikaliteit. Prachtig.
Als je nog de kans hebt om ‘t te zien, ga dan alsjeblieft.

betoverende voorstelling. Heb nooit eerder het Faust-verhaal op zo’n mooie en duidelijke wijze ervaren, zo kernachtig, en dat alles zonder gesproken tekst, enkel en alleen mime, de geweldige vocalen door het Nederlands Kamerkoor en de onderliggende klankcompositie. Een wandel-locatievoorstelling in de Docklands waarbij je als toeschouwer participeerde tijdens het observeren, simpelweg door aanwezig te zijn, als onderdeel van de ‘kermis’. Nederlands Kamerkoor zoals altijd oppermachtig presterend en meeslepend zingend van Bach en Cardoso tot Heppener en Messiaen. Een intiem feest voor oog en oor.
Het gewei staat bijna los van de eigenlijke voorstelling en is voor het afgrijselijke close-harmony, jazzy getuttebel bij de introductie.