Dit snap ik niet zo goed. Waarom mag ik me niet inleven in de beweegredenen van zowel feeks als temmer en blijf ik daarom totaal onberoerd. Het kan me eigenlijk allemaal geen reet schelen wat er met haar en haar rare familie gebeurt. Zoals die slettebak van een zus, is zij wel helemaal 100%? Het grootste probleem heb ik met het volgen van de lijn van de feeks. Ik zie aanvankelijk een Halina, die heel vervelend DOET en vooral niet IS. En binnen twee seconden is ze om en is ze een slaafje geworden. En dan kan ik de eindmonoloog echt niet serieus nemen hoor! Kom op zeg! Wat wil Ivo van Hove hier nu in vredesnaam mee zeggen??? Het geluidsontwerp was erg mooi, die krijgt een gewei. Maar verder? Niks aan.

Mooi, als je als bijna afgestudeerde acteurs nog een ensemble kunt wezen. De voorstelling is als op een galerie-opening en dat is een spannend gegeven. Ik zit als publiek op de vloer tussen de acteurs en beleef de voorstelling individueler dan ik dat ooit deed. Of ik nu half opeengevouwen zat, met m’n ogen dicht, of vaag voor me uitstarend. Het mag en het voelt goed. Er zijn veel impulsen (kunstwerken) die je zouden kunnen afleiden van de teksten van Botho Strauss. Maar geen overtreft de live schilders van Small Smac. Ik heb 3/4 van de voorstelling het intrige van 2 schilders en 1 trap gevolgd. Wie mag er op de trap?
Goed het verhaal. De personages. Hun relatie. Ik weet het niet. De op zichzelf staande verhalen blijven prima overeind, maar van hun onderlinge samenhang, of het ontbreken daarvan kan ik geen chocola maken. In deze setting wil ik denken en niet snappen.
Het stuk geeft fantastisch weer hoe hol een woord kan zijn en hoe kil de kunstwereld (als ie zich op z’n slechts gedraagd). En toch is de kilte aangenaam. Mmmh…