De laatste dagen der mensheid is een onmogelijke tekst met 220 scenes en 500 personages, dat alles in 770 pagina’s! Het stuk zou 10 avonden in beslag nemen om het voledig te spelen. Toch doet het barre land het in krap 3 uur. De voorstelling is snel, en orm tekstueel en niet makkelijk. Jemoet als publiek keihard werken om het spervuur aan woorden bij te houden. Maar, oh wat is het een heerlijke voorstelling! absoluute must voor iedereen die zich intelectueel noemt!

De voorstellingen die ik heb gezien van het Nationaal Toneel, kenmerken zich allemaal door dezelfde eigenschappen; traditioneel teksttoneel dat je volledig avond en een deel van je nacht vult. De benauwende elitaire uitstraling van de tekst, maakt dat ik me snel als een kind voel op een saaie verjaardag van volwassenen.

Bij Liaisons Dangereuses was ik echter blij verrast. Behalve dat de lappen tekst mij bijzonder bleven boeien, was er naast mooie poëzie ook nog ruimte voor een goed volgbaar verhaal. De zwarte kant van de liefde werd sterk verwoord Ariane Schluter en Gijs Scholten van Aschat. Natuurlijk heb ik me ook aan dingen geergerd. Bijvoorbeeld aan een aantal vormtechnische keuzes, die ik maar niet begreep. Hoezo TL-buizen? Hoezo een raar geluid voor elke scène start? Hoezo iedereen in traditionele kleding en Cecille in een tutu? Ook het naïeve spel van de jonge Cecille (ik kan niet meer op haar naam komen) was storend en brekend met de rest van de voorstelling. De andere acteurs maakte daarentegen veel goed.
Liaisons Dangereuses is een lange zit, van bijna 3 uur. Maar in die 3 uur, heb ik me geen moment verveeld.