De laatste dagen der mensheid is een onmogelijke tekst met 220 scenes en 500 personages, dat alles in 770 pagina’s! Het stuk zou 10 avonden in beslag nemen om het voledig te spelen. Toch doet het barre land het in krap 3 uur. De voorstelling is snel, en orm tekstueel en niet makkelijk. Jemoet als publiek keihard werken om het spervuur aan woorden bij te houden. Maar, oh wat is het een heerlijke voorstelling! absoluute must voor iedereen die zich intelectueel noemt!

Het was een Grote Oorlog, die eerste wereldwijde, maar de verslaglegging ervan door Karl Kraus is zo mogelijk nog groter. Wat er gedurende ruim vier jaren in de krant stond en wat in de Weense cafés en straten zoal werd besproken en door wie, het is nogal een berg aan informatie die hij per koerier bij Bindervoet en Henkes liet bezorgen. Niet direct een toneelstuk. Wel een Barre Land-stuk. Want de niet-gezongen papieren operette die ze er van hebben gemaakt in gezelschap van de vertalers (die overigens overbodig op toneel staan, ook als ze, wat ik heb gemist, het door Kraus beschimpte on-engagement belichamen waarmee kunstenaars en journalisten met de oorlog omgingen - díe ironie spat er nou niet bepaald vanaf), gaf mij het idee dat ik het hele (dikke) boek, de beleving dus van die oorlog, van “de oorlog” wellicht, wel zo’n beetje voorgeschoteld heb gekregen. Op een voor mij als reguliere Barre Land-volger aangename manier. Enkele toeschouwers die minder ingewijd zijn in de bijbehorende werkwijze hadden toch moeite met de schijnbare willekeurigheid in aanpak, spelstijl en boekfragmenten. De spetterende afsluiting met hoedjes en knaleffecten was trouwens erg lekker en prettiger toch ook dan de nogal ‘boekige’ dialoog tussen de kniesoor en de optimist.
Ach, ik probeer ook maar wat weer te geven. Een samenvatting. Van een interessante poging tot behapbaar maken van een niet alleen in omvang rijk stuk, een aangename stap op weg naar de Grote Uitvoering op 11 november 2018 in Wenen.

Lange maar zeer gelaagde voorstelling over alle aspecten van de oorlog, maar dan ver van het front. Eerst een samenvatting van het langste stuk ter wereld, dan een lange prachtig-slimme dialoog over alle pro’s en cons van de oorlog (door Margijn Bosch en Martijn Nieuwerf onnavolgbaar helder vertolkt). Na de pauze de meest hilarische en pijnlijke dronkemansslapstick ooit vertoond door de drie mannen van het Barre Land (huilen van het lachen). Omdat het hele stuk te lang is om in een week op te voeren, lezen ze de vervallen scènes van archiefkaartjes voor zodat de overvloed van dit stuk toch voelbaar wordt. Een hele bijzondere avond met veel tekst, verwarring, woede humor en wel erg veel linken naar de actualiteit. Je bent naderhand wel lamgeslagen zeg.