Een gewei voor de vertolkster van de rol van Elektra. Verder een zeer gratuit gespeelde voorstelling zonder enige kloten. Een behapbare voorstelling, en dat bedoel ik in de negatieve zin van het woord. Uit de zogenaamde naurelle manier van spelen spreekt geen enkele noodzaak. Alsof ze willen zeggen: “Kijk maar niet naar mij.”. De geluidseffecten en het decor zijn aardig maar overstijgen qua impact het spel waardoor er een rare balans ontstaat.

Oordeel is een ijzingwekkende monoloog over het gedrag van de mens in een extreme situatie. Je wordt geconfronteerd met een man die 60 dagen met 6 anderen in een kerker opgesloten heeft gezeten. Wanneer de honger en de dorst ondraaglijk worden besluiten ze elkaar een voor een te doden en op te eten. De man vraagt ons oordeel. Anderhalf uur lang hing ik aan de lippen van Peter Sonneveld, die elk detail van het verhaal volstrekt geloofwaardig vertelde. Als toeschouwer wordt je heen en weer geslingerd tussen afschuw en mededogen. Oftewel: Geniaal! Ga dit zien!

Eindelijk, eindelijk was ik weer eens stil na een voorstelling. Ik wilde wel staan tijdens het applaus, maar ik zat aan mijn stoel vastgekleefd. Wat een schoonheid, wat een lelijkheid, pathetisch ja maar oh zo treffend. Soms niks van te verstaan, gelukkig maar want de orkaan van geluid zei meer dan de woorden. Wat een durf in dit kille/gevoelloze/onpersoonlijke theaterlandje. Spelers die het stuk voor stuk uit hun tenen halen: zwijgen, kotsen, zweten, snikken, lachen, drinken. Een fantastisch decor dat je het gevoel geeft een voyeurist te zijn. Kortom: afschuwelijk lekker. De stilte bleef nog lang hangen.