U mag weten dat Terra absoluut mijn favoriete jeugdtheatergroep is. Ze maken al jaren fantastisch poppentheater met een enorm gevoel voor het bespelen van hun figuren. Nu dus ook weer hoopvol naar het theater gereden met op de achterbank mijn nichtje van zes.
Voor de voorstelling begint, zijn wij allebei al bezig met speculeren over wat er allemaal gaat gebeuren met de decorstukken, die al op het toneel staan. De lange sokken… van wie zouden die zijn?
De voorstelling begint en meteen herken je de stijl van Terra; vrolijk, gek, soms ingetogen, spannend en echte poppenspelers aan het werk. Nu heb ik toch één kanttekening aan het geheel (met pijn in m’n hart). De liedjes voegen voor mij erg weinig toe aan het geheel. Waarom kiezen voor een musicalachtige voorstelling als het zoveel mooier wordt als je dat gedoe weglaat. Natuurlijk zijn “Kikker” en “Dolfje Weerwolfje” een groot succes geweest, dus waarom geen herhaling van zetten. Maar de vaart wordt een beetje uit de voorstelling gehaald en de teksten zijn vaak erg moeilijk te verstaan. Jammer, want de rest is weer prachtig. Mijn nichtje is (en dat vind ik toch het belangrijkste) helemaal in de wolken van Kleine Ezel en zijn vriendjes!

Wederom een prachtige Delfgaauw gezien. Een man, een paar stukken stof, wat maskers en vooral een enorme dosis verbeeldingskracht. Dat maakt Fred Delfgaauw tot een ware poppenspeler. Naar mijn mening is dat iemand die zijn pop zodanig kan bespelen dat hij zichzelf weg kan spelen en de figuur volledig tot leven kan wekken. Dat talent heeft Delfgaauw en beheerst dat tot in de perfectie.
Waarom dan toch een tomaat? hoor ik U denken. Die ene tomaat is voor de duur van de voorstelling. Fred Delfgaauw heeft een beetje de neiging (eerder opgevallen in de voorstelling “Kronkels” over Simon Carmiggelt) om verhalen erg uit te rekken. Daardoor zakt het tempo van de voostelling soms een beetje. Sommige elementen mogen van mij meer gespeeld worden en minder verteld. Zeker voor zo’n beeldende voorstelling. Maar verder heb ik weer genoten!

Ik heb Proust 1 en 2 gemist, maar volgens de makers is de voorstelling goed te volgen zonder deze twee delen.
Gelukkig heb ik wat voorinformatie gekregen, anders had ik het niet kunnen volgen. Erg veel tekst, veel videoprojecties en verder een voortkabbelend geheel.
Er moet gezegd worden dat de beelden mooi gemaakt zijn. De sferen van de salons komen prima naar voren. De decadentie spat er vanaf. Ook het gebruik van de camera’s is erg mooi. Het gezicht van Proust wordt door de verschillende standen mooi vertekend.
Een prachtig moment is, als in het videobeeld van de tuin, een tuinman langskomt met een gieter. Dat is meteen ook het einige speelse element in deze voorstelling.
De acteurs leveren vakwerk af. Ze werken knap met deze enorm lange teksten en blijven overtuigend.
Helaas kiest Guy Cassiers voor weinig afwisseling in het spel, waardoor ik af en toe afhaak in het kijken en op andere dingen ga letten, zoals de manier van camerabevestiging.
Een groot compliment voor het jongenskoor. Wat een prachtige zang! De jongens vullen het toneel met hun gezang en weten te ontroeren. Ook kunnen zij (hoe jong ze ook zijn) een schitterende concentratie vast houden.
Gemengde gevoelens dus over deze Proust 3.

Zondagmiddag 14.00 uur, buiten vies weer; dus haal je kinderen achter te televisie vandaan en naar het theater… zou je zeggen. Maar dat valt tegen; zo’n 40 kinderen met ouders verzamelen zich in het theater om te komen kijken naar de voorstelling “Nachtvlucht”.
Jammer, want Terra verdient veel meer publiek.
De manier waarop Terra in deze kindervoorstelling omgaat met de ziekte kanker en de dood, is prachtig.
De voorstelling volgt gelukkig niet de snelle wereld, waar de internetkinderen van tegenwoordig in zitten. Er zit een prachtig rustig ritme in en de kinderen in de zaal blijven erg geboeid kijken.
De twee acteurs/poppenspelers spelen prachtig samen en maken gestroomlijnde overgangen. Met weinig middelen (less is more) weten ze een hele wereld te scheppen.
Het poppenspel is erg boeiend. De spelers van Terra weten een pop echt tot leven te wekken en het publiek de speler erachter te laten vergeten. Dat is echt vakwerk!
Kortom ik heb genoten van deze prachtig gestileerde voorstelling. Helaas vandaag de laatste van de tour, maar ik weet zeker dat het met “Kleine Ezel” weer gaat lukken om me te verrassen.

Het Efteling Theater zit bij deze matinee-voorstelling goed vol. Helaas begint voor de kinderen de dag matig… Kim-Lian speelt de titelrol zelf niet en ook Mariska van Klock moeten we in deze voostelling missen.
De voorstelling neemt ons mee op een onderwateravontuur. Door middel van technische hoogstandjes en veel black-light lijkt het of de figuren werkelijk door de zee zwemmen. Knap gedaan (of knap afgekeken van Disney’s “Animagique” in Parijs en “The little mermaid” in Disney Florida). Het blijkt wel erg moeilijk om de personages uit te lichten met een klein volgspotje. De black-light heeft ook nadelen.
Helaas ben je op een gegeven moment gewend aan de trukendoos en dan blijft er maar weinig over. Zwakke teksten, moeizame liedjes (behalve “geef me vleugels”) en matige grappen maken de voorstelling erg traag. Ook de decorwisselingen van de zeewereld naar het vaste land duren vrij lang, zodat er steeds een pauze valt. Dat kun je meteen merken aan de kinderen in de zaal. Deze worden onrustig als er de voorstelling gaten vertoond of als er weer een oninteressant liedje wordt gezongen. Lichtpuntjes in deze voorstelling zijn er ook nog wel te noemen. De alternate voor Kim-Lian, Helen Geets, zingt prachtig en is een charmante zeemeermin. Ook van Raymond Kurvers, als deftige Guus Garnaal, heb ik nog kunnen genieten. De kinderen hebben over het algemeen een mooie sprookjesevaring gehad, maar als volwassene wil ik graag meer. Er wordt door de cast best geprobeerd om wat van de voorstelling te maken, maar een goede bemanning kan weinig op een zinkend schip…