In deel 1 viel ons enkel het trage tempo en de literaire benadering op. In deel 2 kwam daar het prachtige visuele en poëtische aspect bij maar vonden we het geheel nog altijd traag en monotoon. In deel 3 is daar eindelijk enig tempo en zelfs enige dramatische actie aan toegevoegd. De verwijzingen naar de Grote Oorlog maken het geheel nog prangender, actueler zelfs.
M.a.w. Guy Cassiers heeft hier quasi de perfectie bereikt : het visuele blijft van een verbazende schoonheid, de actie spreekt enorm aan, de acteurs zijn op zijn best.
Daar komt dan nog de muziek bij. De jongens van het koor ondersteunen en illustreren het stuk nog meer. Prachtig.
Het is de eerste keer dat een literatuur-op-scène-voorstelling met de trage actie, de monotone zegging en het debiterend vertellen (want het zit ook weer allemaal in deze voorstelling) toch elk seconde boeit.

De bewonderende kritieken die de Proust-serie ten deel vallen, hebben een nuancering nodig. Dat ze de romans uit de mottenballen hebben gehaald, is het grootste compliment dat de makers gegeven mag worden. De bewerking ervan lijkt echter met een potlood en liniaal tot stand gekomen. De acteurs spreken (welluidend) boekdelen. Alleen Marlies Heuer, koningin van de verbale doodsteek, en Joop Keesmaat komen tot leven in het statische toneelbeeld. Hij, de titelfiguur, is met zijn volvette stem, blote benen in kokette laarsjes boven een zware man-op-leeftijd buik wel heel afstotelijk. Dankzij hen, de schitterende kostuums en videowand lijkt het meer dan het is. De overdadige poezieplaatjes staan op een gegeven moment zelfs tegen. Ze leiden maar af, de tekst is al evocatief genoeg.

Ik heb Proust 1 en 2 gemist, maar volgens de makers is de voorstelling goed te volgen zonder deze twee delen.
Gelukkig heb ik wat voorinformatie gekregen, anders had ik het niet kunnen volgen. Erg veel tekst, veel videoprojecties en verder een voortkabbelend geheel.
Er moet gezegd worden dat de beelden mooi gemaakt zijn. De sferen van de salons komen prima naar voren. De decadentie spat er vanaf. Ook het gebruik van de camera’s is erg mooi. Het gezicht van Proust wordt door de verschillende standen mooi vertekend.
Een prachtig moment is, als in het videobeeld van de tuin, een tuinman langskomt met een gieter. Dat is meteen ook het einige speelse element in deze voorstelling.
De acteurs leveren vakwerk af. Ze werken knap met deze enorm lange teksten en blijven overtuigend.
Helaas kiest Guy Cassiers voor weinig afwisseling in het spel, waardoor ik af en toe afhaak in het kijken en op andere dingen ga letten, zoals de manier van camerabevestiging.
Een groot compliment voor het jongenskoor. Wat een prachtige zang! De jongens vullen het toneel met hun gezang en weten te ontroeren. Ook kunnen zij (hoe jong ze ook zijn) een schitterende concentratie vast houden.
Gemengde gevoelens dus over deze Proust 3.

Een plaatje!
Het Proust-verhaal mist weliswaar drama, er zit gewoon geen spanning in, het kabbelt maar door als ware het een soap zonder begin en einde, maar wat een moois weet regisseur Cassiers er van te maken. Over 10 jaar kijken we er misschien op terug als een technisch gedateerde voorstelling, maar nu is het werkelijk een prachtige ineensmelting van geluid, beeld, licht en tekst. Daarom ook dank aan alle technici en vormgevers die dit mogelijk hebben gemaakt. Daarnaast wordt er ook nog eens prettig overtuigend geacteerd en de muziek - zowel de bandopname’s als het knapenkoortje - is treffend. Kortom een betoverende esthetische voorstelling.

Een overweldigend theaterbeeld. Spel, zang en beeld zijn zeer goed op elkaar afgestemd. Wederom een geweldig gebruik van multimedia in deze derde “Proust” van het Ro theater. De gelaagdheid van het verhaal komt goed naar voren, al lijkt het onmogelijk om alles wat er in deze voorstelling zit te vatten (misschien toch het boek maar eens lezen….??) Ben nu al benieuwd naar het vierde deel!

Wat een mooie voorstelling! Het is jammer dat er 2 andere voorstellingen voor nodig waren, maar deze deel III is dan ook echt erg sterk!
Het jongenskoor was mooi. De teksten waren sterk. De oude en jonge Proust vullen elkaar erg mooi aan. De kostuums waren fantastisch decadent. De projecties zijn geweldig gebruikt. Eindelijk kon ik een keer meeleven met de personages. Eindelijk gebeurde er dingen.
De Proust warming-up is afgelopen en nu gaat het echte werk beginnen. Door dit deel zal ik ook zeker deel IV gaan bezoeken. Ik raad iedereen aan om dit deel te gaan kijken!

Allemaal buitengewoon smaakvol, kwalitatief boven de maat, technologisch grensverleggend en daarnaast vlekkeloos uitgevoerd. Wat wil een theaterliefhebber nog meer? Ik weet het niet, maar het fluistertheater van Guy Cassiers begint me tegen te staan. Het donkere podium met hier en daar wat strijklicht, de afstandelijke speelstijl, de soundscape met hier en daar een versterkte acteursstem, ik heb het er een beetje mee gehad.
Wat deze theaterliefhebber het liefst zou willen is dat Cassiers al die techno-shit eruit zou gooien en eindelijk eens Angels in America deel 3 en 4 zou gaan maken, zoals hij al zo lang beloofd. Maar ja…