Onvoorbereid = tomatenregen

Zoals collegaMooser Yuri al schreef moet je deze voorstelling pas gaan bekijken na een grondige voorbereiding. Maar ik vraag me af of je met die dossierkennis wel van dit stuk kan genieten: 2 uur lang gezwets voor de pauze, 1 uur na de pauze. Ga er maar aan zitten. Daarnaast wordt er door verschillende acteurs erg slecht geacteerd (een beetje heen en weer lopen op het podium en af en toe een tirade houden over weetikveelwat)… Maar in de zaal zaten er toch een aantal mensen die het allemaal wel leuk vonden. Vast en zeker vrienden van Bortho Strauss.

Toch nog een Moose: die is voor de buurman uit Flodder 1 (“Oh buurman, wat doet u nu”) die zich met zijn rol als suppoost schaart tot de groten der aarde.

Zuur voor Carver
Een dag nadat de Raad van Cultuur met haar advies voor de cultuurnota 2005-2008 kwam bezocht ik de voorstelling ‘Zuur’ van Carver in de Rotterdamse Schouwburg. Niets bijzonders zul je denken. Maar het gezelschap dat mij daar een fantastische avond bezorgde, wordt met uitsterven bedreigd.
De voorstelling over het leven in verschillende werelden werd op deze manier wel erg reëel. Het was de wereld van het artistieke op het toneel en de harde werkelijkheid backstage. En over beide wil ik graag mijn mening geven.
De eerste voorstelling van Carver die ik ooit heb gezien zou dus best wel eens de laatste kunnen zijn geweest. En dat is zonde, want Carver brengt een unieke vorm van theater. Het (samen)spel is zeer humoristisch. Niet plat of cabaretesk, maar Carveresk. René van het Hof was met zijn hele voorkomen, mimiek en seksueel getinte teksten voor mij de definitie van dit soort humor. Dan is het jammer om te weten dat hij de groep (samen met Leny Breederveld) zal gaan verlaten. Dit is voor de Raad van Cultuur ook debet aan het negatieve advies. Jammer, want artistiek leider (en ook speler) Beppie Melissen zou de kans moeten krijgen om nog meer van dit soort prachtige voorstellingen te maken. Met of zonder Rene…

Een meeuw. Een geweldige voorstelling.
Een misser voor iedereen die deze voorstelling niet heeft gezien. Een toneelstuk waarin de kunst van het leven wordt getoond. Een tragedie. Een komedie. Een pauzenummer. Een fantastische cast waar Tsjechov altijd van gedroomd heeft. Een mooie Halina in het bijzonder. Een degelijk staaltje regie van Theu Boermans. Een onovertroffen aanvang van de voorstelling. Een theatrale spanning die de spelers, regisseur en schrijver het gehele stuk vasthouden. Een onontkoombaar einde. Een meesterwerk.

Een zesje, dus net niet
Om maar eens met de deur in huis te vallen: Orkater’s nieuwe voorstelling viel mij tegen. Een te hoge verwachting was de reden. Wat wil je met een voorstelling gevuld met een aantal van Nederlands beste acteurs? Maar dat een cast niet garant kan staan voor een goed (muziek)stuk bewijst Hoe Mozart Casanova sloeg.
Het eerste wat opvalt is de muziek (logisch bij muziektheaterstuk). De muziek is erg pretentieus en is een allegaartje van jazz en klassiek. Niet erg lekker in het gehoor liggend zeg maar. Daarnaast zijn de teksten rommelig en onzinnig diep. In de liedjes worden zinnen afgeraffeld. Wat klinkt dat Nederlands toch beroerd in een aria. Bovendien zijn goede acteurs niet altijd goede zangers, want niet iedereen is gezegend met een stemgeluid als Klaasen. Annet “Mus” Malherbe komt zowel qua postuur als stemgeluid nog het meest in de buurt van een operadiva.
Toch verdient de voorstelling als geheel nog net een voldoende omdat het acteerwerk van Spijkers, Blok en Malherbe veel goedmaakt. Daarnaast heb ik hartelijk moeten lachen om de nichterige Saturday Night Fever poses van Mozart en om de zinspeling: “Ik ben geraakt door een Mozartkogel” (je weet wel, die chocoladeballen uit Wenen).

Mooie Mahler
Voor aanvang moet ik mij een weg banen door de 65+pashoudende massa. Grijs is de overheersende haarkleur. De reputatie van Mahler in Rotterdam anno 2004 is niet bepaald ‘hip’ te noemen. En dat terwijl de muziek van Mahler allerminst saai en stoffig is. Zijn symfonieën zijn stuk voor stuk prachtige werken waarbij de paukenslagen als fin-de-siecle drum ‘n bass kunnen worden beschouwd. En het leven van Mahler was ook niet bepaald saai te noemen. Een affaire hier, een affaire daar. Zijn werk werd bejubeld. Hij had alleen één probleem: hij was een jood.
In het toneelstuk van Het Nationale Toneel wordt de nadruk gelegd op de beslissing van Mahler om katholiek te worden. Na veel wikken en wegen lijkt dit een goede zet te zijn in ‘smans carrière. Zijn werk wordt nog meer de hemel in geprezen en hij is de man van Wenen. Maar de twijfel slaat toe wanneer hij bij zichzelf ten rade gaat. Wie ben ik? Jood? Katholiek? Wie is God? Psychoanalyticus en stadsgenoot Freud biedt uitkomst en met een mop van zijn hand wordt de hele zaak opgelost.
Het leven van de componist wordt uiterst sfeervol en filmisch gebracht. Het acteerwerk is van hoog niveau waardoor de toeschouwer wordt meegevoerd in het leven en de psychische verstrengelingen van de componist. Een fin-de-siecle real-life soap in het theater.