Geweldige voorstelling over het zoeken naar dingen die je kwijt bent geraakt én over hoe mensen met elkaar omgaan. De acteurs hebben er zichtbaar plezier in. En het publiek ook. Herkenbare onderwerpen en een verrassend en mooi slot. Met name voor dat laatste een groot applaus. Feel good voorstelling mét boodschap. Hoera!!

Tja. Het begon aardig met de videovoorstelling. De rest van de voorstelling werd gekenmerkt door storende (zeer luide, bonkende) muziek, een zichtbeperkend decorstuk (maar wellicht was dat de bedoeling ?!), teksten die niet overkwamen, en mooie maar onbegrijpelijke dans. Een gewei voor de dans. Tomaten voor de rest.

Het concept was nieuw voor me. Een gewei voor de inventieve maquettes en vorm. Ook een gewei voor Herman Helle, de ´redder´ van de avond. (Want: toch een goed gevoel aan het einde door zijn korte optreden) In het begin ben je verrast door de vormgeving, het visuele. Maar na een uur is de verrassing weg, terwijl de voorstelling maar voortkabbelt. Het is te lang. En uiteindelijk leidt al dat gepriegel alleen maar af van het verhaal. Alsof dat ondergeschikt is aan het geheel. Jammer. Vragen stapelen zich op: waarom Shakespeare? Waarom zo lang? Waarom niet een vlotter stuk, met minder acteerwerk en meer poppenspel?