Over IJ Festival - Speciaal voor het Over Het IJ Festival maakte Wildeman en Boukje deze voorstelling. Wat een geweld, wat een muzikaliteit, wat een zweet, wat een poezie. Waanzinnig getalenteerde jongens weten je mee te sleuren in hun bubbel, hun wereld, hun pijn. Echt de moeite waard om te gaan kijken. Met een fantastisch ontroerend eind. (1 tomaatje voor mijn percussie-irritatie tegen het einde van de voorstelling)

Wat een leuke voorstelling! Ik had nog nooit van het gezelschap gehoord maar ze zijn zeker de moeite waard om een keer te gaan bekijken. Een voorstelling van twee vrouwen/meiden over een tweeling die wacht totdat een van hun doodgaat. Grappig èn ontroerend. Bovendien zingen ze in de voorstelling liedjes van Blof, altijd goed.

Drie hoeraatjes voor deze voorstelling!! Waar moet ik beginnen. 1 gewei natuurlijk voor het spel / de rol van Roos ten Hooven. Nog nooit ben ik zo snel van iemand gaan houden, echt prachtig hoe ik oprecht werd vertederd door dit achtelijke meisje. 1 gewei voor de dramaturgische keuzes zoals het steeds naderbij komen van het decor, het volstrekt geloofwaardige binnenkomen door de deur en het schaatsen (!). 1 gewei omdat ik een lichte tegenzin had ontwikkeld toen ik in het programmaboekje zag staan dat het 2 uur en 10 minuten zou duren zonder pauze en ik na die twee uur juist wilde dat ze nog even zouden blijven. 1 gewei voor de teksten en hoe alle acteurs hier mee om zijn gegaan. Geen moment heeft het dialect mij in de weggezeten, integendeel. En 1 gewei voor alle dingen die ik hier nog op zou kunnen schrijven, voor het geheel dus en als bedankje aan Els inc.

Aan de enorme opkomst en de samenstelling van het publiek was te zien dat Peter met zijn werkverleden een enorme reputatie danwel naamsbekendheid heeft opgebouwd (ik sprak later mensen in de foyer die Peter alleen kende van tv en zelfs helemaal niet wisten dat hij “iets met toneel deed”, laat staan dat hij eigelijk een mime-speler is). Dit om even aan te geven waarom en waarmee een groot deel van de Nederlandse theaterzalen gevuld is.
De voorstelling begon vrij mat en ik was even bang dat ik deze voorstelling uit moest gaan zitten. Dat bleek niet het geval. Al snel liet Peter toch weer zien dat hij gewoon een heel goed acteur is die al heel wat jaartjes ervaring op zijn teller heeft staan. Beetje jammer aan de voorstelling vond ik toch het eeuwige onderwerp “het verschil tussen mannen en vrouwen”. Vooraf had ik me al af gevraagd of dit onderwerp niet al helemaal is uitgewrongen, leeg gelepeld, uitgekotst en weer opnieuw verorberd… en dat bleek ook zo te zijn. Niets nieuws, werkelijk àlle clichés werden opnieuw uit de kast getrokken. En het ergste is dat ik moet toegeven dat zelfs ik toch regelmatig weer erg hard moest lachen om het hoge herkenbaarheidsgehalte, en met mij vele anderen. Toch vind ik het veel te goedkoop en gemakkelijk om weer op deze gegarandeerd-succes-golf mee te varen. Peter komt er mee weg, dat dan weer wel en ik verliet met een goed gevoel de zaal maar het gemak van het onderwerp bleef aan me knagen, het is bijna zonde van zo’n Peter.