Peter Faber doet al twee jaar deze voorstelling, geschreven door Rob Becker, een standupper uit New York die sindsdien niet meer hoeft te werken want wereldwijd een hit. In het toch wat treurig stemmende Werktheater zagen ruim 100 mensen deze aangename babbelvoorstelling. Gebabbel wekt hier dus geen irritatie omdat wat Faber zegt over de verschillen tussen mannen en vrouwen zo ontzettend raak is. Genoten ook van de gave mimiek van een rasacteur die veel meer kan dan je vermoedt op grond van Flodder en Peter Pan.

Aan de enorme opkomst en de samenstelling van het publiek was te zien dat Peter met zijn werkverleden een enorme reputatie danwel naamsbekendheid heeft opgebouwd (ik sprak later mensen in de foyer die Peter alleen kende van tv en zelfs helemaal niet wisten dat hij “iets met toneel deed”, laat staan dat hij eigelijk een mime-speler is). Dit om even aan te geven waarom en waarmee een groot deel van de Nederlandse theaterzalen gevuld is.
De voorstelling begon vrij mat en ik was even bang dat ik deze voorstelling uit moest gaan zitten. Dat bleek niet het geval. Al snel liet Peter toch weer zien dat hij gewoon een heel goed acteur is die al heel wat jaartjes ervaring op zijn teller heeft staan. Beetje jammer aan de voorstelling vond ik toch het eeuwige onderwerp “het verschil tussen mannen en vrouwen”. Vooraf had ik me al af gevraagd of dit onderwerp niet al helemaal is uitgewrongen, leeg gelepeld, uitgekotst en weer opnieuw verorberd… en dat bleek ook zo te zijn. Niets nieuws, werkelijk àlle clichés werden opnieuw uit de kast getrokken. En het ergste is dat ik moet toegeven dat zelfs ik toch regelmatig weer erg hard moest lachen om het hoge herkenbaarheidsgehalte, en met mij vele anderen. Toch vind ik het veel te goedkoop en gemakkelijk om weer op deze gegarandeerd-succes-golf mee te varen. Peter komt er mee weg, dat dan weer wel en ik verliet met een goed gevoel de zaal maar het gemak van het onderwerp bleef aan me knagen, het is bijna zonde van zo’n Peter.