Bij de diashow werd de pijngrens bereikt: abstract autisme in a capella, en dat zeven kwartier lang. Na het schitterende Stifters Dinge vorig HF nu een ongelooflijke ‘nieuwe kleren van de keizer’-gevoel. Mijn inzending voor de gouden tomaat: ongetwijfeld dramaturgisch allemaal zeer correct & hyperverantwoord, maar in uitvoering vooral dodelijk noncommunicatief & saai.

Dacht je net dat de TC overbodig was geworden, doen ze dít weer in eigen huis… Theu Boermans regisseert één van de beste stukken die ik in lange tijd van de TC zag. Mooie rollen voor het eigen ensemble, in het bijzonder Jappe Claes en Myranda Jongeling. Ook goeie rollen van de gasten, met een extra gewei voor alleskunner Katja Herbers. Het golvende decor doet denken aan Ajax, maar wordt nu duizend keer beter ingezet: het werkt zowel functioneel als esthetisch in alle opzichten. Een genadeloos portret van Boermans’ eigen babyboomgeneratie, maar ook een scherpe waarschuwing voor hedonistische dertigers.