Bijna twee jaar geleden zeiden mijn voorkeursrecensent ( Loek Zonneveld) en mijn favoriete medemoosers (iwein&lydie) het al: “zus van…” is geweldig.

En inderdaad, dat geldt ook nog voor de reprise: kaal, maar krachtig, sober, maar prachtig. Elsie de Brauw is aan een stuk door een meeslepende stem uit een 3000 jaar oud verleden. Een heel rijk verhaal, fraai verwoord, van een onopvallende vrouw in buitengewoon ongewone omstandigheden.

Met als kanttekening dat het, althans vergeleken bij de bij mij gewekte torenhoge verwachtingen, toch een fractie minder intensief was dan gehoopt.

Nu Elsie De Brauw een vaste waarde van NTG is, mocht haar succesmonoloog niet ontbreken in het programma. Voor de pas opgerichte Stichting M.A.M. (Meerdere Antwoorden Mogelijk) van Lot Vekemans speelde ze een monoloog geschreven door Lot Vekemans. Vekemans vertrekt hier van Ismene, zuster van Antigone. Ismene is met zoveel heroïsche familieleden de antiheld, niks heldhafdigs, niks heroïsch. Ze doet gewoon wat haar gezegd wordt en wordt op die manier een buitenbeentje en zelfs een outlaw.
Elsie De Brauw is schitterend (is ze dat niet altijd?). In haar eenvoudige plunje en tegen de toch wel markante achtergrond van Arca, vertelt ze haar leven in een flashback vanuit haar graf. Ook al beweegt ze nauwelijk, je wordt meegezogen door het verhaal, door de woorden. Dat betekent dan ook dat Lot Vekemans een prachtige tekst heeft geschreven.
Zoals in een bepaalde recensie stond : men is dit inderdaad vergeten voor het theaterfestival.

Ik bedoel het niet als kritiek op Provily. Want het was een goede voorstelling. Zijn monoloogversie van 4.48 Psychose. Maar nu dié wel in de selectie van het Theaterfestival zit. Als enige voorstelling van een Nederlandse regisseur nog wel. Nu wil ik alsnog mijn mening kwijt over Zus van.
Perfecte timing in de regie van Allen Zipson, sterke tekst van Lot Vekemans. Maar vooral heel indrukwekkend was Elsie de Brauw als Ismene, de zus van Antigone. Die na drieduizend jaar zwijgen hortend en stotend begint te praten. Vijf kwartier staat ze nagenoeg zonder te bewegen op een leeg podium. Net als Nanette Edens bij Provily dus. Maar wat De Brauw doet met haar stem! Met haar gezicht! En hoe ze zonder echt te bewegen toch haar lichaam laat spreken. En dat op een voor haar hoogst onvoordelige manier, omdat dat bij het personage past. Het is allemaal techniek. Ik weet het. Maar het is zo perfect gedaan.
Heeft Cis Bierinckx deze monoloog domweg gemist?
Of ben ik één van de twee verblinde éénogen in dit land?

Als we de zaal betreden kijkt actirce Elsie de Brauw ons indringend, angstig aan. Ze staat daar, heel simpel gekleed, alleen op een kaal toneel en zal ons een uur lang toespreken vanuit diezelfde positie. Ze verzet geen stap. Wat we horen is het verhaal van Ismene, de zus van Antigone van wie verder in de Griekse mythologie weinig bekend is. Auteur Lot Vekemans bedacht haar levensverhaal dat ze in het nu uitspreekt en waar wij toeschouwers als goden (?) getuige van zijn. Prachtige tekst, ontroerend gespeeld. Hogeschooltoneel met een zeer sobere aanpak die uitstekend werkt.