Het is altijd fijn als er een lied gebruikt wordt dat je kent. In dit geval was het ‘The Partisan’, dat ik ken in de uitvoering van 16 Horsepower. Toepasselijk nummer….
Het was een erg goede voorstelling, gespeeld door een vrij jonge ploeg, maar erg overtuigend. Het zag er ook allemaal goed uit, Dogvilliaanse vormgeving, altijd erg fijn. En ook het verhaal was spannend, verrassend en kon me erg goed boeien. Hoe Sartre het existentialisme predikt door juist het tegenovergestelde te laten zien, werkt erg prettig. Hugo denkt zichzelf te kunnen ontplooien door zich aan te sluiten bij de Partij, die hem vertellen wat te doen. Dat gaat natuurlijk uiteindelijk mis, je moet reëel blijven. Existentialisme is sowieso wel iets dat me ligt. Ook al ben ik volgens de enquete een halve existentialist.

Als je student bent en afkomstig uit de bourgeoisie moet je maar voor het partijblad schrijven. Vinden zijn superieuren. Maar Hugo is romanticus, hij wil aan gewapende acties deelnemen. Dat verlangen om echt wat te betekenen mag hij realiseren door secretaris van de partijleider te worden en die dan te vermoorden. Regisseur Tarkan Köroglu vertelt het verhaal van Sartre uit 1948 helder en in een realistische stijl. Zonder nodeloos te actualiseren. Mooie enscenering. Sterk spel van Khaldoun Elmecky als de partijleider. Ook de jonge Erik van der Horst overtuigt als de romantische held.