Een geweitje voor de vertolker van de hoofdrol, maar voor het overige niets dan tomaten. Ik heb op zich niets tegen een transpositie naar onze tijd, maar als dat gelijk staat aan afvlakking, hoeft het echt niet. Van de talloze sociale nuances waarop Ibsen zijn drama bouwt, bleef hier nagenoeg niets over, evenmin als van de complexe maatschappelijke verhoudingen die hij zo meesterlijk schetst. Wat overblijft is een heel vervelend doorslagje van hoe onze tijd eruit ziet, inclusief nietszeggende kostuums en emotie die meteen hysterie wordt. Is het publiek echt niet meer in staat om via het Noorwegen van de jaren 1880 te gaan reflecteren op de eigen tijd ? Moet alles werkelijk in het keurslijf van de codes van onze tijd ? Dat lijkt mij een onderschatting van de intelligentie van het publiek en van de dramatische kracht van Ibsen.

Een fusie en misschien was het hierdoor wel een beetje een onduidelijk welke weg dit gezelschap wil gaan bewandelen.

Een groot decor dat goed de ruimte opvulde en verdeelde, maar nauwelijks een andere functie had. Een speelstijl die erg op het publiek gericht was, we werden zelfs vriendelijk gedag gezegd als men afliep, maar alleen dan bereikten de acteurs mij. Een opluchting was de aanloop tot de toespraak, waarin er opeens niet meer in standaard dialogen gesproken werd. De toespraak zelf kan gewoon niet van Ibsen zijn geweest, te actueel, maar hierdoor ging ik wel twijfelen wat eigenlijk wel nog de originele tekst van Ibsen was.

Er waren aantal mooie toneelbeelden, zoals de decorwissel waarbij de achterwand naar beneden kwam. Echter werd ik hier afgeleid door de muziek. Ook mooi was het donkere badhuis, dit werd gelukkig lang genoeg volgehouden om enigszins in de sfeer te komen. Wat voor mijn gevoel weer veel te lang volgehouden werd was de ruziescene tussen broer en zus Stokman, met de drentelende kinderen en redactieleden ertussendoor. Een hoog ‘ik zal je nu neerslaan’ gehalte, maar er gebeurt niks.

Na 5 minuten kwam de vrouw voor mij erachter dat er iets naar beneden viel, rechts op het podium. Ik zat er al 4 minuten gebiologeerd naar te kijken, denkend wat het kon zijn en waarom het daar viel, ik hou het maar op een geintje dat de regisseur speciaal voor mensen als ik erin heeft gedaan. De verwijzing naar de bekende hoes van Velvet Underground werd door mijn buurman snel gemaakt. Voegde de muziek iets toe? Niets meer dan een aardig deuntje, intermezzo en nog meer verwarring over waar dit gezelschap geen wil gaan.

Tijdens de tirade van dokter Stokman over de terreur van de domheid en het gelijk van de minderheid begon ik me af te vragen hoe hoog het Ibsen-percentage van deze tekst was. Hij klonk akelig actueel en herkenbaar. Is dat Ibsen of de hand van de regisseur? Ik weet het niet en het is niet echt belangrijk, maar wel leuk om te weten. Ibsen heeft een duidelijke boodschap en Toneelgroep Maastricht draagt die boodschap vol overgave uit, daarbij zijn alle middelen geoorloofd. Een creatief decor, het rechtstreeks toespreken van het publiek en liedjes van de Velvet Underground. Er wordt goed geacteerd en iedereen heeft er zin in. Dat werkt aanstekelijk.

Ik kende dit stuk van Ibsen niet en nu ik het gezien heb begrijp ik wel waarom het niet zo vaak gespeeld wordt, de boodschap ligt er wel héél dik bovenop. Maar deze voorstelling is heel vrolijk en maakt nieuwsgierig naar een vervolg.

Een soort oefenwedstrijd. Waarin jonge spelers in elk bedrijf een andere speelwijze mogen laten zien. Een voorstelling dus met nogal wat stijlbreuken. In het begin wordt er naar hartelust geschreeuwd. Verder is er onder meer een heuse klucht waarin een zwarte aktetas en een rode dossiermap een prominente rol spelen, waar overigens vanavond niet meer dan drie toeschouwers om moeten lachen.

Meer succes is er als kuurbadarts Stokman zich rechtstreeks tot de zaal richt. Nu voelt het publiek zich wel aangesproken. Vooral in dit deel is Ibsens tekst iets gemoderniseerd, maar niet te veel. En god zij dank wordt de naam van je-weet-wel, de naam van de populist die tegenwoordig vaak in voorstellingen met een maatschappijkritisch tintje opduikt, niet genoemd.

Vijf keer kruipen de acteurs achter muziekinstrumenten en doen dan een nummer van The Velvet Underground. Vanwege de link met de maatschappijkritische zestiger jaren neem ik aan. Het idee oefenwedstrijd wordt doorgetrokken. Elke keer mag iemand anders in de spits om Nico te zijn. Mara van Vlijmen doet dat in Femme Fatale het best vind ik.

Recensenten van landelijke dagbladen zijn mild over deze voorstelling. Kester, Karin, en ook Marco, geven zelfs vier sterren. Dat gaat mij echt te ver. Ik kan me beter vinden in de slotopmerking van Simon, recensent van een Amsterdamse krant: ‘Enthousiasme kortom, en veel ideeën. Van een nieuw gezelschap kun je weinig meer wensen.’