Dit stuk wordt bevolkt door afschuwelijke types: niet dom maar kleinzerig, kortzichtig en verwend. Het is fascinerend om te zien hoe ze elkaar het leven zuur maken maar de tekst wordt als een emmer water over ons heen gekiept. Je krijgt nauwelijks de kans om het op je te laten inwerken, laat staan dat je er over kunt nadenken. Eenmaal thuis was ik alles weer kwijt dus echt veel indruk heeft het niet gemaakt. Nare mensen zijn het, in een lelijke omgeving waar ze slechts met heel veel moeite aan kunnen ontsnappen: er is maar één toegang en dat is een glijbaan, waar je tegenop moet klauteren om eruit te komen. Leuk verzonnen maar zo lelijk allemaal!

Twee zussen, de één Vlaams de ander Nederlands, met heel veel tekst. Opperste concentratie is geboden, je kunt er niet even op je gemak inkomen. En dan lijkt het ook nog of de Nederlandse zus, Manja Topper, meedoet aan de kampioenschappen snelpraten. Gelukkig, na drie kwartier verandert dat, dan komt broer Ludwig uit de psychiatrische inrichting naar beneden gegleden. Dan begint een, slechts zo nu en dan onderbroken, monoloog van Benny Claessens. Waarin alles en nog wat het moet ontgelden. Claessens’ Ludwig is heel expressief, hij persifleert ‘toneelspelers’, want hij haat toneelspelers, vooral die van het Brugtheater in Wenen. Zoals hij concerten haat, en restaurants, en de portretten van zijn voorvaderen aan de muur, en alles wat geborduurd is, ook al heeft oma het geborduurd, en natuurlijk zijn afschuwelijke vaderland. Een onderhoudende voorstelling. Met een leuke glijbaan. Maar niet meer dan dat.

Twee zussen leiden een nogal verstikkend en uitzichtloos leven in het ouderlijk huis. Broer Ludwig komt thuis uit een pschychiatrische kliniek en is daarmee het middelpunt van de uitgedunde familie. Moet je aanvankelijk nog moeite doen om de teksten van de zussen te blijven volgen, vanaf de opkomst van Ludwig (briljant gespeeld door Benny Claessens) verandert alles. De discobal draait, zussen en broer doen een hartveroverend dansje en dan duurt het niet lang of de superieure scheldkanonades en het egocentrisch gemopper van Ludwig houden de aandacht gevangen. Claessens, letterlijk en figuurlijk een imposant acteur, fluistert, schreeuwt, kermt, rolt over de vloer, speelt de hypochonder, de komediant, de cabaretier. Alles ademt de sfeer van lelijkheid en verval, maar dat dan wel met een vaak lichte toets en varieté- glittergordijnen.

Een drama waar je vrolijk van wordt.