De pleuresregen getrotseerd om naar deze voorstelling te gaan. Gelukkig maar, want het was echt berenleuk. Ik dacht eigenlijk dat ik als publiek zijnde de hele avond uitgescholden zou worden (ik had daar soort van zin in) maar dat gebeurt eigenlijk alleen de laatste (bijzonder hilarische) tien minuten. Daarvoor herdefiniëren de acteurs wat we nou eigenlijk met elkaar aan het doen zijn in het theater. En wat we vanavond dan zogenaamd niet met elkaar gaan doen. Dit anti-theater wordt zo bevlogen gebracht, dat het een hele belevenis wordt. “Vanavond is uniek!” roept een van de acteurs ironisch, maar toch voelt het even zo. Knap gedaan. Veel om over na te denken. Vond het zoals deze jonge acteurs het brachten totaal geen gedateerd stuk. Meer iets dat om de zoveel tijd gewoon gespeeld en gezien moet. Na afloop nog ruim een uur lopen nahinniken.

21.00 uur Dit is geen spel.
21.05 uur De acteurs zeggen dat ze niet spelen, maar dat er vanavond met ons wordt gespeeld.
21.29 uur Drie vrouwen uit het publiek lopen het podium op
21.30 uur De acteurs laten niet merken dat ze schrikken en integreren de drie in het spel dat ze niet spelen.
21.31 uur Ze zetten de muziek hard en proberen een oplossing te bedenken.
21.36 uur We kunnen niet horen hoe ze de vrouwen overreden weer in de zaal te gaan zitten. 21.37 uur Het lukt
22.20 uur We worden uitgescholden, daarna applaudisseren we.
01.00 uur Nog steeds zijn er opgewonden toeschouwers die niet willen aanvaarden dat de acteurs speelden dat ze niet speelden
02.00 uur De laatste toeschouwers verlaten de foyer, de acteurs halen opgelucht adem, ze lachen en drinken.
02.30 uur De artistiek leider van het theater houdt een toespraak waarin hij de acteurs bedankt voor wat ze teweeg hebben gebracht.
03.00 uur Dit is geen minirecensie.