Wat een smerige schoften, die acteurs van Stan. Mij zo vreselijk laten lachen dat ik een dag later nog steeds maagkrampen heb. Ik heb mijn stoel nauwelijks gebruikt, viel telkens op de grond of op de buurman/vrouw. Maar ja wat wil je; Frank Vercruysen die met een compleet wapenarsenaal op komt lopen, Damiaan de Scrijver die op scheetkussentjes gaat zitten en verderop een kwartier lang gedichten voor gaat lezen die op orgastische wijze door Jolente de Keersemaker, Sara de Roo en Annette Embrechts worden ontleed. Zo ontzettend over de top, zo op en top fout en toch twee uur lang elk woordje en elke beweging 100% kloppend op het podium kunnen brengen. Dat is magie.

Mengde ‘t Barre Land en De Onderneming twee stukken van Oscar Wilde door elkaar (geselecteerd voor het theaterfestival), Stan doet nog beter en maakt een heerlijke cocktail uit een ganse reeks stukken van Molière. Toch blijft het een zeer homogene voorstelling door een zeer homogene cast.
Het raast over je heen, proberen de stukken in te herkennen heeft op de duur geen zin meer. Komedie zoals het nog gespeeld kan worden. Molière is niet populair meer, maar zo smaakt het naar nog