ja! de film is mooier dan het toneelstuk, Ja! de muziek in de film is mooier dan die in het toneelstuk. Hunter, Anne, Travis, Jane en Walter… bla bla bla!!! De manier waarop het stuk is bewerkt door Paula Bengels vind ik ronduit geweldig, en ik zal wel een sentimentele ouwere-jongere zijn, maar wannneer je zoveel herkenbaarheid op het toneel ziet, is het moeilijk om vanaf minuut 1 je ogen droog te houden (echt waar). Ik ben geen ervaren toneelbezoeker, maar als dit zoveel losmaakt bij iemand dan is het goed. En daar gaat het toch om? Knap hoe ze het stuk iets eigentijds heeft meegegeven (Mobiele telefoon,Cool) 22 jaar heb ik de film voor het laatst/eerst gezien, en sinds twee maand op dvd (ik durf niet te kijken). Geen film maakte ooit meer indruk, elk liedje met een slidegitar of zo verwijst (voor mijn gevoel)naar deze film.
Er was gisteren niets wat wijst op een afbreuk van dit gevoel

Sam Shepard is één van die hedendaagse drama-auteurs die hun ei het best in film kwijt kunnen. Boeiend, interessant maar o so american! Zelfs de gevoelens, alhoewel universeel, hebben een Amerikaans sausje. Dat wil zeggen, breed uitgesmeerd, soms op het kantje van melodramatische. We zien het dikwijls de laatste jaren: van het witte doek naar het theater (o.a. ook Opening Night) en het levert doorgaans goed theater op.
Paula Bangels weet er in haar eerste grote-zaalregie de valkuilen redelijk te omzeilen. De toevoeging van life-muziek versterkt enerzijds de actie maar behoedt anderzijds dat het al te dramatisch wordt.
Peter De Graef is, uiteraard, schitterend in de rol van iemand waar het leven diepe lidtekens in de psyche heeft gekerft. Perfect hoe hij van apatische afwezige evolueert tot iemand die, hoe moeilijk ook, toch probeert een normaal iemand te zijn. Maar… hebben we Peter De Graef niet al te veel in dergelijke rollen gezien?
Al even verbluffend is Evan Van De Wijdeven die een kind geloofwaardig op de planken moet neerzetten en daar cum laude in slaagt. Ook de rest van de cast is van hoog niveau.
Toch blijft er een zekere afstandelijkheid hangen. Echt in het gebeuren wordt de toeschouwer niet getrokken maar hij beleeft wel een mooie theateravond.

Een lieve, sympathieke en warmmenselijke voorstelling. Dat is ook wel eens fijn. Ik ergerde mij geen moment, hoewel er genoeg op de uitvoering aan te merken was. Zo liepen de acteertalenten nogal uiteen. De grote verrassing was Eva van de Wijdeven als het achtjarige jongetje Hunter. Op elk moment geloofwaardig. En Peter de Graef, voor wie ik kwam, is een acteur van de buitencategorie. Hij speelde Travis zoals alleen hij dat kan. De anderen konden daar domweg niet tegenop. Verder vond ik de stijlbreuken in de regie en de muziek merkwaardig. Bijvoorbeeld de opgewonden telefoongesprekken die Anne en Walt enkele malen voeren: alsof je bij een olijke komedie uit de vrije sector was beland. De voorzichtige toenaderingspogingen werden hierdoor lelijk doorbroken.

Het kwam niet snel op gang, deze voorstelling van de Paardentkathedraal. Constant heb je het gevoel: NU gaat het ontploffen, NU brandt het los. Maar dat gebeurt niet echt. Ja, pas op het laatst als Travis zijn zoon Hunter meeneemt op zoek naar zijn ex en Hunters moeder. Het stuk krijgt dan het karakter van een roadmovie. Het is ontroerend en mooi om te zien hoe Travis Jane (beiden met hun gezicht naar het publiek) vertelt hoe hun relatie aan haar eigen heftigheid kapot ging. Daar moest deze Veluwse jongen toch even even van slikken en de Kampenaren om mij heen (gezien het vele gesnuit in de zakdoekjes) ook. Drie geweien en een tomaat. Een gewei voor Eva van de Wijdeven voor haar levensechte, humoristische en ontroerende rol van de achtjarige Hunter. Een voor Peter de Graef die als Travis in het begin bijna ongeloofwaardig overkomt (Travis lijkt dan wel een personage uit One Flew over the Cuckoo’s nest) maar dit later meer dan goedmaakt. En een gewei voor de mooie entourage van het licht, decor en de originele live muziek. De tomaat is voor het draderige tempo van het begin.

Wat een sentimentele bende zonder enige diepgang. Bah! De eerste kromme tenen waren er al in het begin, door de verschrikkelijk kromme dialogen, boordevol redundante of dubbelop informatie (´Vertel eens waar je die vier jaar bent geweest´(vier zinnen later:) ´Je bent toch vier jaar weggeweest?´ (twee zinnen larer:) ´Vier jaar…´ enz enz). Ik begrijp best dat acteurs dat soort krukkige taal met de beste wil van de wereld niet zinnig hun strot uitkrijgen. Dat neemt niet weg dat er over het geheel echt heel erg slecht wordt gespeeld (terwijl Paula Bangels toch echt een acteursregisseuse is). Behalve door Peter de Graef die een fenomenale Travis neerzet. Vandaar het gewei. Maar als in het laatste halfuur de sentimentaliteitskraan schaamteloos voluit wordt opengezet, dan ga ik mij eerder irriteren, dan dat ik er in meega. Daar helpt geen briljant acteur aan. Ik hoop De Graef volgende keer een intelligentere voorstelling kiest om in te spelen.

Is het slot echt om te huilen? Nee, zo erg is het nou ook weer niet. Maar het is wel op het randje. Ik geef het zonder meer toe, het valt niet mee voor Hanna Jansen. Peter de Graef als Travis heeft het een stuk makkelijker. Hij duikt meteen al aan het begin van de voorstelling op uit de woestijn. Na vier jaar spoorloos in Mexico en nu herenigd met zijn zevenjarige zoon Hunter, neemt hij flink de tijd. Dik anderhalf uur trekt hij er voor uit om ons te laten wennen aan zijn personage en zijn nobele plan: Travis brengt Hunter bij mama Jane en verdwijnt na het volbrengen van die missie weer in zelfmedelijden. Hanna Jansen mag als aan lager wal geraakte mama pas een kwartier voor tijd opdraven. Dat redt ze niet, dat is te kort. Zo uit de coulissen, nauwelijks opgewarmd, in een ordinair jurkje dat vloekt bij haar beschaafde verschijning, moet ze ons laten geloven dat Jane in een ranzige peepshow werkt. En meteen daarna dat haar moederhart huilt van geluk omdat er een eind aan haar lijden is gekomen. Toch vraag ik me af of ze wel echt haar best doet? Of wil doen. Zo moeilijk moet het voor een geschoold actrice toch niet zijn om een beetje hoerig te bewegen en wat tranen te laten biggelen? Als ze zichtbaar zit te persen om toch maar wat glinstering in haar ogen te krijgen, zijn er gelukkig ook vanavond wat toeschouwers die volschieten en een paar traantjes weg pinken. Toch nog een happy end dus. Cynisme op het toneel? Dat is nergens voor nodig. Dat kan altijd nog wel. In een minirecensie bijvoorbeeld.

Wat een draak was dit zeg! Allereerst een buitengewoon matige bewerking van het scenario. Was het nou echt nodig om een volwassenen een kind te laten spelen? De rol van Hunter was (hoewel minder tenenkrommend dan had gekund, ze deed het vrij redelijk) een van de meest overbodige die ik ooit heb gezien, ik durf te wedden dat met wat creativiteit niemand hem ooit gemist zou hebben en het stuk er aan zeggingskracht enorm aan gewonnen zou hebben. Geen greintje lichtheid, elke scene duurde drie keer te lang en werd door herhalingen volledig lamgelegd. En sorry, maar dat ELKE acteur een keer een jankbui had is niet te pruimen, het had wel van creativiteit getuigd om verdriet eens op een andere manier te spelen dan met tranen. Bahbah, ik had echt spijt dat we plaatsen pal middenin hadden want anders was ik zeker na een halfuurtje weggegaan!