Wedstrijdje monotoon praten is zeker en vast gewonnen door Martha!! Nu weet ik waarom ze Dood heten… het Paard begrijp ik vooralsnog niet.

Het oude lokatietheatergevoel is goed gewaarborgd: je moet een eind lopen, de koffie komt uit de Bravilor (heerlijk!) en als je wilt zitten doe je dat op het vochtige poldergras. Ook God verdiend een speciaal Gewei: bij aankomst lijkt de zonsondergang griezelig goed op de affiche en Zijn bliksemshow tijdens de voorstelling stelde de toch niet onaardige effecten van zijn aardse collega’s in de schaduw. Het lijkt me duidelijk dat Hij daarmee Zijn zegen geeft aan deze syncretische interpretatie van de Op Een Paar Na Belangrijkste Italiaan Van Het Vorige Millennium. Reli-theater gaat het helemaal maken!

Na het geweldige ‘Baas slaat man’ ben ik een beetje teleurgesteld. Natuurlijk is het herkenbaar, vooral voor wie zelf ook theater heeft gemaakt, maar wat over blijft is dan een lach. Het komt niet echt tot een conclusie. Een goede zomerfestival voorstelling, maar that’s it.

Ik ging hier echt naar toe met het idee dat het wel eens een mooie kandidaat voor de Gouden Tomaat zou kunnen zijn. Maar dat viel reuze mee! Oké, een tomaat omdat het te lang was en een tomaat omdat deel twee te ver weg is (toneelkijker helpt!). Maar voor de rest geweien, speciaal voor de meest multiculti figuranten cast van het seizoen; alle leeftijden en alle kleuren figureren dat het een lieve lust is. Gewei voor het Monsterverbond dat ze ook nog allemaal mooi aankeedt en een gewei voor de logistiek . Niet cynisch zijn, in Almere kan ‘t!

Mijn medeparadegangers vonden het bijzonder origineel, maar die mening kan ik niet echt delen. Er zaten mooie momenten in, dat zeker - vooral Rene van ‘t Hof als heilige met papieren zak op zijn hoofd. Simpel en briljant. Lang leven mime en fijn dat ze op de Parade staan - het krikt het theatergehalte van dit festival wel op - maar er zaten teveel oplosmomenten in om echt stand te houden.

Lollig, ongedwongen, bij tijd en wijlen flauw, maar met vaart en enthousiasme in elkaar gezet. de enige voorstelling waar je 3 uur lang kan blijven zitten zonder je te vervelen en ook de enige voorstelling waar je op elk moment van de avond in en uit kan lopen. Hoog improvisatie gehalte. Verkleden krijgt weer een andere dimensie en je voelt je onderdeel van het geheel. Pretentieloos en gewoon erg leuk!

‘ØBS’ van La Fura dels Baus is een beetje een herhalen van zetten en dan is de herhaling een mindere versie. Het gegeven dat je met heel veel mensen in een donkere zaal wordt gepropt en van allerlei kanten moordenaars en rijdende stellages kunt verwachten blijft erg spannend. Jammer genoeg wordt er in ‘ØBS’ teveel een poging gedaan om een verhaal te vertellen. De voorstelling gaat dus over een koningsdrama à la ‘Macbeth’. In het begin heb je daar geen weet van.
Je wordt met honderen mensen in een donkere zaal gezet waarbij je met een 3d brilletje naar waarschuwingen kijkt op twee schermen. Zo wordt er bijvoorbeeld gewaarschuwd dat je geen groep mag vormen en dat je niet je brilletje mag afzetten. Dit wordt met grove beelden ondersteund en is tevens het spannendste van de voorstelling. Zodra de groepen op verschillende manieren uiteen worden gedreven en mensen door de zaal verspreid staan komt je terecht in een bizarre, bloederige gameshow waarin de ‘koning’ wordt bepaald. Hierna volgt een spektakel met veel bloed en water dat zich voornamelijk hoog op de stellages afspeelt. Naast veel bloed wordt er ook bloot in de strijd gegooit met een variant op het paaldansen met strippen. Hier begint de voorstelling in te storten. Af en toe moet je een rondje lopen om stellages te ontwijken maar dat wordt dan weer heel beschaafd gebracht. De spanning wordt af en toe opgevoerd door een moordlustig figuur de zaal in te sturen maar het blijft allemaal een beetje mat. Het verhaal zit iets te complex in elkaar en de ‘Lady Macbeth’ is niet erg overtuigend als ze als een waanzinnige in een bad vol bloed wordt rondgereden. Voor wie nog nooit een voorstelling van La Fura dels Baus heeft gezien is het denk wel een verrassing maar anders zou ik het niet aanraden.

Tijdens de zomerfeesten in Nijmegen toch nog iets nieuws meegemaakt. Een dancefeest met theater verrassing. DJ’s waren overdonderend, zware techno, maar als extra gerecht vier podia met theater-achtige performances. Een oude auto als decor, een stellingkast met autobanden, een soort industrieel podium met gele bewegende stoelen, vj met mooie video’s. Jammer dat ik zoveel gedanst heb, volgens mij heb ik zoveel gemist dat ik niet heb begrepen waar het allemaal over ging. Mooi dansstuk van een meisje met een soort nekbeugel, rare tiepetjes, kortom, vreemd maar best leuk (voor een danceparty)

Leuke onderhoudende flauwekul, perfect uitgevoerd door de top van de Nederlandse musical, Rolf Koster, Tony Neef, Linda Wagemakers, Jim de Groot enz.
Zie Tony Neef in een lichtelijk andere rol dan hij(zij) had als macho in ‘Miss Saigon’.

Eigenlijk verdient hij twintig geweien. Voor elke speler 1. Samen zetten ze een bruiloftsfeest heel herkenbaar neer. Compleet met feestlied (op de wijs van Guantenamera), een abc, liedjes, dansjes, sketches en speeches. Golden Palace vindt de clichés op nieuw uit. Langzaam wordt het verleden van het paar duidelijk. Beiden zijn al eerder getrouwd geweest. Tja en dan heb je exen, getraumatiseerde kinderen. Maar ook de collega’s, buurtgenoten, hartsvriendinnen en verdere famileden zorgen voor heel wat opschudding. Bovendien is de bar open en het is gratis en je bent Nederlander dus de remmen gaan helemaal los. Maar ook in het kleine spel is deze voorstelling een uitblinker. Zoals het moment waarop de bruid een medaillon krijg van haar man en deze om wil doen; maar ja die sluier hé. De hele voorstelling is er overigens zo veel te zien dat je je geen moment verveeld. Met een heuse Deus ex machina op het eind komt alles weer goed en eindigt dit Feest. Maar als je nog een dansje wilt wagen met de bruid dan kan dat ook! Een topper op een prachtlocatie aan het IJ.