De viool aan het begin is bloedstollend mooi, maar dankzij de rest van de voorstelling wordt dat ene gewei toch weer afgepakt. Woyzeck als proefkonijn in een laboratorium. Een uiterst grimmige omgeving vol enge poppen (huuh!!) nare koude mensen die een zielige man bestuderen… Verkrachting van een zielig iemand die er ook allemaal niks aan kan doen. Een zielig kindje waarmee die nare mensen ook mee lopen te kutten… Oei, wat zijn die dokters gemeen zeg!! En wat zijn Woyzeck en Marie zielig!! En wat krijgen we dat er tot vervelens en lekker zwart wit ingeramd. Maar waarom?
Toegegeven, ik heb weinig affiniteit met het concept, maar wel met het stuk en dan zit ik hier dus helemaal verkeerd. De mooiste scenes… zo door de plee. Het stuk wordt in een vorm geperst, waardoor alle oorspronkelijke tragiek uit het stuk verdwijnt. Chris Nietvelt gaat schitterend dood, maar het kan me dankzij dit koelkastconcept niks schelen en DAT VIND IK HEEL ERG!!!!!! En ik hoop dat Johan Simons nu eens snapt dat mensen niet per se kletsnat en koud, of ingesmeerd met meel of doodmoe hoeven te zijn om mij de indruk te geven dat er HEFTIG wordt geacteerd. O ja, de spanning tussen Chris Nietvelt en Carola Arons is het enige wat me wakker hield, maar dat maakt dit nog steeds een mislukte poging.

Tja, er zijn inderdaad grenzen. Vlakke melodietjes, het verhaal dat pijnlijk gemoderniseerd is. Rex wordt wel iets wat op blind lijkt, maar Joke (Iocaste) blijft leven. Huh??? Ze hoort zichzelf van kant te maken, maar goed, het is een Ome Joop productie. Af en toe wel mooi gezongen, maar dat wordt teniet gedaan door het vreselijke (symbolische???) toneelbeeld dat alleen wisselt door er een nieuw lampje op te zetten. Het schreeuwt gebrek aan visie en kwaliteit. Kortom, een lichtelijke blamage voor de Nederlandse musicalwereld. Mag ik hem al nomineren voor een Gouden Tomaat?

De adrenaline stroomt nog steeds wanneer je niet weet waar je moet kijken en je elk moment slachtoffer van de situatie kan worden, maar dat makkelijke truukje belklijft niet. Blijft over: much ado about nothing. Het verhaal dat verteld moet worden (nog knap ingewikkeld ook) kost veel te veel tijd, en is onnodig. Veel gespatter, de 3d-projectie is geinig maar het is uiteindelijk allemaal behoorlijk leeg. La Fura heeft zijn ideëen overleeft, vrees ik.

Eigenlijk had ik het nieuwe werk van Krisztina de châtel, na haar laatste 3 mislukkingen (sinds Lara), afgeschreven, maar naar deze buitenvoorstelling was ik wel erg benieuwd. Het resultaat was mooi om naar te kijken, maar het dansmatige deel van de voorstelling vond ik maar matig. Misschien moet De Châtel zich op andere vormen gaan richten: opera of zo? Daar kan ze de mooie beelden kwijt, zonder dat er oninteressante dans bij komt…

Fijn pareltje: de voorstelling duurt maar een half uur, maar weet daarin veel verhaal samen te ballen. Volop herkenbare situaties, de lulligheid van de Nederlander op vakantie wordt haarscherp neergezet.

Eenvoudig idee (“alles wat mis kan gaan, gaat ook mis”) wordt sterk uitgewerkt. Timing is everything, denk ik. Het introotje, waarin eigenlijk al het volledige verhaal wordt verteld, is al zeer grappig, en blijkt vervolgens onontbeerlijk om de rest te knnen plaatsen.

Niet alleen een leuk uitgangspunt voor een voorstelling, maar alles is ook perfect afgewerkt. Alle details kloppen, opbouw is sterk. Een feestje. (overigens zelden zo’n perfect voorbeeld van eenheid van plaats, tijd en handeling gezien…)

Het dansstuk waarmee wordt begonnen lijkt haast een Jiskefet-persiflage van modern ballet, helaas blijkt dat dit serieus bedoeld is. Tweede deel is letterlijk pauzenummer, waar je langzaam doorkrijgt dat de voorstelling al begonnen is. Charmant eenvoudig. Derde deel is half geslaagd: de ene vrouw speelt aangrijpend, de andere actrice staat er naast maar laat nix gebeuren. Totaal van de drie delen, die weinig met elkaar te maken hebben, is onsamenhangend, onduidelijk.

Prachtig dromerig sprookje, met eenvoudige middelen verteld. 1001-nacht sfeer wordt goed opgeroepen, met zitten op kussens en dadels met muntthee toe. Aan het eenvoudige verhaal merk je dat het eigenlijk een jeugdvoorstelling is, maar je droomt graag mee weg bij deze uitvoering.

Totaal overweldigende beelden en muziek. Ik denk niet dat het echt de bedoeling is dat je het verhaal van de opera kan volgen (getuige de in verbasterd Latijn gezongen tekst), maar toch vind ik dat vreemd als je blijkbaar toch een verhaal wil vertellen (daarom 1 blik). Maar voor oog en oor viel verder zoveel te beleven dat deze kritiek snel wegzakt. M.n. de reuze-rozenkrans was prachtig. Absoluut Holland Festival-materiaal!