Slecht stuk, goed spel. Lief van TGA om toch nog zo hun best te doen (goede video, fijn geacteerd). Twee geweien daarvoor. Toch wel drie tomaten voor het stuk, Wim T. met een writer’s block, kom je toch niet vaak tegen.

Ja, lachen hoor, zo’n Wim T. voorstelling. Leuk, moeten we doen, laten we GJ een cadeau geven…. Helaas, volkomen mislukt dus. Niemand van de cast heeft werkelijk plezier in het spelen van dit stuk. Tuurlijk, Pierre, maar ook Barbara Pouwels en niet te vergeten nieuwkomer Arend-Jan Linde hebben pret in hun rollen (voor hen het gewei), maar de rest loopt alleen maar op en af, zoals het script en de regie dat vereisen. Absoluut dieptepunt is Celia Nufaar, niet omdat zij slecht speelt, maar lachen om een Clini-Clown is snel over en verder heeft zij niets te spelen, schande om een top-actrice zo in de kou te laten staan, nee, sterker, schande om acteurs en publiek zo in de kou (en tot de enkels in het water op weg naar het Transformatorhuis) te laten staan!! Titus, schaam je, Wim T., schaam je!!!

De start was hoopvol maar de finisch rampzalig.
Schrijver durf te schrappen, regisseur durf de schrijver aan te zetten tot durven te schrappen. Elke tijd zijn eigen schrijver. Wim T. terug in je mand.

‘Woyzeck’ is al sinds jaar en dag de meest “fragmentarische” klassieker van het wereldrepertoire, militair oefenterrein derhalve voor ambitieuze dramaturgen. Zo ook bij ZTH. Maar waarom zou je bij een Woyzeck-voorstelling een sluitende interpretatie eisen? Laat de fragmenten maar fragmenten blijven, boeiend als ze in hun onbegrijpelijkheid en weerbarstigheid zijn. Deze voorstelling is bij alle ongerijmdheid en geforceerdheid een monument door die paar schitterende beelden die niet van je netvlies willen: de groene fosforescerende ruimte, de naakte Woyzeck van Luppes in het bassin, zijn verdwijnen door de deur in de achterwand. Drie sleutels om de sloten op deze voorstelling mee uit te proberen. Hulde voor Simons en de moed om deze voorstelling te maken en daarom zij hem veel vergeven, al moet in de vorm van een tomatenblik toch even gewezen worden op een wazige scheerscène, een onverstaanbare oude man, de teloorgang van de helft van de tekst, een onhoudbare opvatting over Marie, maar wat zeur ik over dit gedramaturgel, de live muziek is schitterend. Een voorstelling kortom die je niet onverschillig laat, die een mening afdwingt, theater dus.

Prachtig verknipte voorstelling over de vraag in hoeverre de mens slachtoffer is van zijn sociale omstandigheden. Decor dat je niet snel weer zult zien. Door de vorm (een sociaal experiment met Woyzeck als proefkonijn) confronterend. Sterk spel van Luppes en Arons. Ik vond het ontroerend en angstig. Maar je moet ervan houden (1 blikje).

Ik moet toegeven dat ik een grote fan ben van Johan Simons. Deze voorstelling was wederom prachtig en heftig tegelijk. Confronterend theater. Prachtige rol van Bert Luppes (geweitje). Chris Nietvelt houdt zich goed staande in dit Simons-toneelgeweld. Het fragmentarische stoorde absoluut niet. Ik vond de heftigheid van de enscenering en het fragmentarische elkaar stimuleren. Kortom, mooie eerste voorstelling van dit nieuwe gezelschap. HZT is dood, lang leve ZTH!

Waarom deze voorstelling? kon niet boeien, kon niet overtuigen, kon niet verstaan worden, kon niet verwonderen of ontroeren, en zette niet aan het denken. Jammer, misschien was de voorstelling in een andere omgeving beter tot recht gekomen. Zuidelijk Toneel waar ben je?

OK, Bert Luppes in een zwembad is een mooi gezicht, maar daar was ik na een kwartier toch ook wel weer op uitgekeken. Ik begreep er niks van, wie waren deze mensen, waar gaat het over? Mm, iets met dubbelgangers en schijnwezens misschien, na een tijdje gaf ik het op. Toch een gewei voor de mooie moord op het eind, maar voor de rest wat mij betreft een Gouden Tomaat; veel moois geprobeerd, grote ambities, stomme voorstelling.

‘Woyzeck’ is zonder de nodige voorkennis niet te goed volgen. De verhaallijn en alle rolwisselingen zijn niet helder. Maar het zwembad is erg mooi en de acteurs prima. Erg spannend is de voorstelling niet.

ik begrijp er echt geen snars van. Luppes en Nietvelt laten krachtig spel zien, en het decor is mooi, maar ik heb geen flauw idee waar het over gaat. En dan worden de woorden leeg. Moedige poging om de tekst in een andere context te gieten, maar jammerlijk mislukt; gouden tomaat bij uitstek dus.