Zeker een ‘belangwekkende’ voorstelling. Qua technieken enzo, en ook knap gespeeld, maar ook wel een stom stuk en gewoon niet zo goed. Ik ben moeilijk tevreden te stellen.

Hebben jullie ook het idee dat er een vieze zweetlucht door de zaal werd gespoten, of waren het toch gewoon de voeten van mijn buurman? Hoe het ook zij, het droeg goed bij aan de sfeer van de voorstelling. Bah, bah, bah wat werd ik er akelig van. Het moet toch vreselijk zijn geweest in Nederland anno 1950. Arme Gerardjan, niks Grease en Rock&Roll.
De acteur en het videoscherm moeten een geweitje delen. Het verhaal krijgt een blikje want dat ken ik al van al die vreselijke Nederlandse boeken en films.

Een werkelijk belangwekkende voorstelling, die aantoont dat het gebruik van video in je voorstelling niet tot minder werk leidt, maar juist tot meer. Veel geweien voor de ijzeren consequentie en discipline van de makers.

Wat nou, ‘Rotjoch’ interessant multimedia blablabla, snurk. Dìt is pas belangrijk! Ik deed echt heel erg mijn best me niet te laten fucken door een videofilmpje, maar ik ben echt de weg kwijt geraakt. Ik geef een gewei voor het genie, en gewei voor het ongelovelijk geconcentreerde werk en een gewei voor de Belangrijkheid. Maar het duurde wel wat lang (maar dat vinden ze zelf ook)

De magie van film in duel met de magie van theater. 80 minuten sublieme mindfucking van Julian Maynard Smith!

Een leuke niet-pretentieuze voorstelling. Buurman en Buurman op toneel. Één gewei voor het verhaal, één voor de grapjes en één voor de technische verrassing. Een blikje voor de dip in het midden.

Tekst van Abdelkader Benali is bont te noemen, springt van hak op tak. Zitten geweldige stukken in, zoals een eindeloze opsomming van epitethon ornansen van Shakespeare, maar heeft weinig spanning in zich. Sabri is een goed ongeleid projectiel, heeft spannende tenen en is geen moment saai. Voorstelling is op geen enkele manier politiek en heeft minder met Yasser Arafat dan met de hoofdpersoon te maken. Dat vond ik jammer, maar een leuk kleedkamer drama erbij is ook leuk.

Wat zo ontzettend knap is aan de voorstellingen van Jan Langedijk is dat alles wat de mensen op het podium doen een bepaalde interne logica heeft. Maar als voorstelling over lijmklemmen is het ook heel geslaagd. Zeker nu m’n eigen huis maar niet af wil komen werd ik erg opgebeurd door dit stukje klus-zen.

Verdomd interessant, maar geen theater. Gek om na zo’n enorm multi-media-dinges naar een video en bordkarton te moeten kijken. De boodschap (De Golfoorlog was veel erger dan we denken) zat in dat laatste deel en vond ik veel minder indringend dan de ‘Game’ daarvoor. Wel tof dat het technisch mogelijk is.

Leegheid in een kijkdoos. Mooi spel. Prachtige vondsten zoals de jurk van Lena.