Twee prachtige voorstellingen die zo in elkaars verlengde liggen, dat ze samen in één recensie kunnen. Wat ze bieden? Een nieuwe manier om naar de wereld te kijken; een poging om vat te krijgen op het menselijk handelen. En of het nu de eenzame man van Peter de Graef is of de vijf eenzame ruimtewezens van het Syndicaat, je komt bij beide voorstellingen gelouterd naar buiten. Hulde dus.

Een voorstelling van een theatermaker in hart en nieren! Met nagenoeg NIKS zegt deze man alles. De voorstelling begint met de vraag: Wat kan ik er nog aan toevoegen? Ik ben blij dat hij de moeite heeft genomen!

De moeilijkheid bij een monoloog is dat de (natuurlijke) spanning tussen meerdere personages op het toneel ontbreekt. Toch slaagt Peter de Graef in zijn eentje erin van begin tot het eind de zaal te boeien en geboeid te houden. Zijn teksten zijn prachtig en zijn spel fantastisch. Ga dat zien!

Amsterdam moet zich schamen, met moeite 50 mensen in de zaal.
Nu Peter de Graef zich terug tot de monoloog heeft gewend, zie je dat hij completer is geworden dan ooit tevoren. Teksten die je tot in je hart raken, personages die je tweelingbroer kunnen zijn; hij kan het allemaal en hij doet het allemaal.
Ga alsjeblieft allemaal zien, want de wereld heeft nood aan voorstellingen als Niks.