Wat een arrogant gedoe, val mij niet lastig met deze brique a braque spychologie en zogenaamde inzichten in de culturele-toestand-van-de-wereld. Wake-up and smell the cappuchino. Kunst is al 10 jaar dood, who cares!

Theater om heel erg boos op te worden. Wat de Trust met Wallace Shawn moet (ze gaan nog een stuk van ‘m spelen) is me totaal onduidelijk, en door het gezeten achter een tafel op te voeren wordt het een ongekende bezoeking. WAAROM?!?

11 acteurs plus 2 honden verbeelden de kleinburgerlijke hel op een anarchistisch paradijselijke manier. Zij spreken over transfiguratie, teletransportatie, dematerialisatie en raken zo de Klutz kwijt. Spelen ze Oininiootje (wie het eerst failliet gaat)? Zou je kunnen zeggen, maar dit weten wij allemaal nog niet. Hielden ze het maar bij een huiskameranalyse van een rondje kunstrijden op de schaats, Lingo of De Bus. Maar nee, met woorden als die van in een gebed zetten zij de poorten open waardoor ze zich van de ene dood naar de andere verhuizen. Zij maken ons niets meer wijs. Tijd (= een rolstoel voor ons gebrekkig bestaan) voor een potje Zelfrealisatie, met een fugaatje van Bach ofzo.

Voor de selecte groep die een aantal zomers geleden op het Theaterfestival in Marken was: ‘Test twee’ voor professionals met heel veel geld en wat meer tijd. Net als de voorstelling op Marken, visionair, gedurfd, een ervarium; woorden schieten te kort. Geweldig!!!

Fijne avond die, geheel volgens de bedoeling, vooral naar meer smaakt. Hoe zou Ola’s ‘Ajax’ worden? Maar vooral: hoe wordt ‘Ruigoord’? De geboorte was in ieder geval in één woord: WOW.

Al eerder gezien bij FACT ACTS en dat soort dingen maken uit: daar zat ik in een trip, hier zat ik te kijken naar een trip. Maar toch… er gebeurt zoveel tegelijk, alle ‘hippe’ dingen als DJ’s en VJ’s zijn zo vanzelfsprekend en er wordt nog iets verteld ook. Tip: ga, dit is bij voetbal ook belangrijk, ver genoeg achterin zitten om zoveel mogelijk tegelijkertijd te zien. Ga bij volle maan. Ga, kortom.

Ik vind dit moeilijk toneel. Wel knap enzo, al die tekst uit je hoofd leren, nou nou, bedenk ik dan tijdens de monoloog. O, er komt een decor naar beneden. Ik denk aan matrix-printers. Zo direct-uit je werk-uit de trein-in de zaal werkt het niet voor me. Maar wel ga ik weer Bernhard lezen. Dus het was een invloedrijke voorstelling.

Een gewei voor het feit dat ik bijna zat te janken op het moment dat Ajax afscheid neemt van zijn zoon (‘Neem hem mee!!!’). Prachtig. Maar voor de rest laat deze voorstelling niets dan leegte bij me achter. De teksten van met name het tweede deel kwamen op de een of andere manier niet aan, het publieksexperiment gaf me hoogstens een ‘WAAROM?’ - gevoel. Ik snap echt niet waar dat pleidooi voor menselijkheid in zou moeten schuilen. Ik voel me niet geconfronteerd, geen deelgenoot, niet geraakt, niet tot denken gestemd. Alleen maar leeg, op dat ene bloedstollende moment na. Ik ben denk ik een beetje droevig omdat ik meer van Ola had verwacht (of misschien zie ik het echt wel niet).

Het toneelsuk gaat over de zieleroerselen van de maker, de vernieler en de restaurateur van het beroemde schilderij. Het is een vermakelijk stuk waarin allerlei heilige huisjes van de kunstwereld omver worden geschopt. Kortom: een aanrader.

Drie tomaten voor het spel. Natuurlijk moeten deze acteurs dit allemaal buiten hun werk om doen, maar ik vraag me af waarom ik er naar moet kijken. Ik krijg kromme tenen. Tekst is perfect en erg geschikt. Maar door zó je best te doen zonder kwaliteit of magie wordt het slaapverwekkend…