Wat het meest opvalt aan deze voorstelling is het bijzonder sterke spel. Vooral Ko van den Bosch, maar ook Frank Lammers en Malou Gorter spelen zeer overtuigend. Bovendien zijn de (toegevoegde) teksten van Van den Bosch erg mooi (CNTRL, Delete, Home!). In het tweede deel zakt het tempo wat in, maar de manier waarop het verhaal de huidige werkelijkheid in wordt getild, vind ik goed gevonden, en de ‘audience participation’ een interessant experiment (in ieder geval vanuit het oogpunt van lijdend voorwerp in deze).

Overweldigend. Rauw. Gedurfd. Actueel. Diepgaand. YES! 6 geweien.

Okay, experimenteel-modern-politiek-publieksparticipatie-theater. Ben ik altijd helemaal voor, maar ik begrijp Ola nooit zo. Er worden allemaal indringende vragen gesteld, opmerkingen gemaakt en zelf nadenken verlangd, maar uit eindelijk zegt het niets. Dat ‘Netwerk’-muziekje past dus ook wel goed bij haar voorstellingen. Het lijkt heel gewetensvol, maar echt een mening hebben die reportages niet. Ze willen je aan het denken zetten, that’s it. Sorry, dank je wel; ik denk al.

Een gewei voor het feit dat ik bijna zat te janken op het moment dat Ajax afscheid neemt van zijn zoon (‘Neem hem mee!!!’). Prachtig. Maar voor de rest laat deze voorstelling niets dan leegte bij me achter. De teksten van met name het tweede deel kwamen op de een of andere manier niet aan, het publieksexperiment gaf me hoogstens een ‘WAAROM?’ - gevoel. Ik snap echt niet waar dat pleidooi voor menselijkheid in zou moeten schuilen. Ik voel me niet geconfronteerd, geen deelgenoot, niet geraakt, niet tot denken gestemd. Alleen maar leeg, op dat ene bloedstollende moment na. Ik ben denk ik een beetje droevig omdat ik meer van Ola had verwacht (of misschien zie ik het echt wel niet).