In feite was deze voorstelling een plagiaatversie van de manier waarop Maatschappij Discordia theaterklassiekers pleegt te spelen. Het begon al met die introductie. Meteen was duidelijk dat dit was afgekeken van de weergaloze wijze waarop Jan Joris Lamers het spel kan inleiden. Het werkte alleen totaal niet vanwege de zelfgenoegzame toon die werd aangeslagen en die stuitende ijdelheid. De enige die daar niet aan leed was Huub Stapel. Hij verdient een complimentje voor zijn onbeschaamde acteren. Hij voelde zich nergens te goed voor. Publiekstrekker De Lint schmierde er op los en wat een klein kutrolletje had-ie eigenlijk. En verder was het allemaal braaf en keurig inclusief blote tietjes. Het is toch te zot voor woorden dat eerst Discordia de nek om moet worden gedraaid om ons dan vervolgens af te schepen met een zwak surrogaat ervan! En dat moet dan een publieksprijs krijgen?

Her en der erg verwarrend en onduidelijk (tomaat) door acteurs die meerdere rollen spelen. Wel supergoed gespeeld alles, mooie stijl ook, zo natuurlijk. In het begin had ik wat moeite met in de voorstelling te komen (misschien toch nog te veel bezig met proberen alle rollen te onthouden en te begrijpen wie wie nu was), maar op een gegeven moment, toen ook de politiek wat meer ging spelen, ging het ook allemaal wat vlotter en werd ik erin meegesleurd. Ik begrijp waarom ze zijn genomineerd voor de publieksprijs.

Een intrigerende voorstelling, dankzij de heldere inleiding was het stuk te volgen. Er werd goed gespeeld. Toch een tomaat voor de af en toe slechte verstaanbaarheid van de duitse liederen.

Ik vind het verhaal ijzersterk: hoe een briljant acteur in Nazi-Duitsland opportunist wordt, om maar aan het werk te kunnen blijven - hij is acteur, hij wil acteren - en daardoor zichzelf ontrouw wordt. Dus door zichzelf, zijn kunst, trouw te blijven. Een supergegeven! Ik vond Huub Stapel erg goed in de hoofdrol, erg prettig om naar te kijken, alleen aan het einde geloofde ik hem niet meer.
Ik vond de vormgeving ook interessant, maar ik vond niet al het acteren even sterk - ik dwaalde geregeld af met mijn gedachten, al is dat is bij een dergelijk stuk niet zo erg. De geweien zijn voor Stapel, voor Jara Lucieer als Joodse danseres en voor het liedje Traurigkeit - de tomaat omdat ik denk dat een dergelijk gegeven een hartstochtelijker boeiender voorstelling zou moeten opleveren.

Eindelijk heb ik deze klassieker nou eens gezien, maar ik weet niet of ik er nou zo heel erg veel wijzer van ben geworden. Paul Binnerts heeft er een ingewikkeld verhaal van gemaakt met sprongen in de tijd en hij laat 15 rollen door 7 acteurs spelen. Voordat het stuk begint wordt op schoolmeesterstoon uitgelegd welke acteurs welke rollen spelen en dat blijkt geen overbodige luxe te zijn want vaak is niet duidelijk naar welk personage we kijken. Derek de Lint en Jara Lucieer lukt het wel om van het ene in het andere karakter te springen, de andere acteurs hebben daar moeite mee. Ik heb niet het gevoel dat er een leidende gedachte zit achter deze voorstelling, het maakt allemaal een nogal toevallig indruk. Waarom is er niet gesnoeid in het verhaal zodat er wat rollen konden vervallen, als het te duur was om meer acteurs in te huren? Dat had het verhaal misschien ook wat krachtiger gemaakt. Het toneelbeeld was nogal knullig met die overheadprojector en die duitse liedjes werden op een gegeven moment echt te veel. De geweien zijn voor de poging, de tomaten voor de uitvoering.