Jong aanstormend talent uit Vlaanderen. Jammer dat er geen kat in de zal zit. De politiehelikopter die de taxichauffeurs hadden besteld haalde iedereen uit z’n concentratie, maar gelukkig konden ze het hebben.

Mooie lokatie en goede bewegwijzering er naar toe, maar waarom die lokatie gekozen? Voornamelijk vorm.

Deze voorstelling is aan Hollanders niet besteed. Zonder grondige kennis van het werk van Guido Gezelle, het West-Vlaams dialect en gevoel voor het katholicisme gaat het toch al dunne verhaaltje geheel aan je voorbij. Het totaal ontbreken van enige spanningsboog helpt ook niet erg.

De voorstelling gaat (letterlijk) nergens over, maar het is prachtig om te zien hoe het de 4 vaste Carver-spelers lukt de anekdotiek te overstijgen. Hier en daar wordt het zelfs pure poëzie. Alleen Ria Eimers heeft duidelijk niet die gave, valt buiten de boot en is daardoor stoorzender.

Weg zien en sterven.

Een levenslied. Prachtig. Josse de Pauw vertelt een verhaal, zijn verhaal, of zingt hij z’n eigen requem. Als een oud stuk hout, drijvend op zee. Maalstroom, draaistroom, onderstroom, kolk. Zonder te willen kiezen. Zonder hoop, maar dat geloof ik niet. Er zitten twee godjes op een wolk. Ze zien een mens: ‘Kijk daar!’ ‘Waar?’ ‘Daar!’ ‘Waar dan?’ ‘Te laat, het is al weg.’ ‘Wat was het dan?’ ‘Dat is moeilijk uit te leggen.’
Een oude man. Een grote familie. Het is een wonder dat ze er allemaal nog zijn. Gebroken armen, bloedneuzen. Het is een wonder dat ze er allemaal nog zijn. Hij zingt, twee muzikanten, foto’s. Een groot stuk ijs smeltend in de zon. Dat is het mooiste wat er is. Een auto zonder remmen rijdt in een bergpas de bocht om. Zijn gebit op de tafel. Hij zou het liefst zijn neus erbij leggen. Een oor. En dan steeds meer. Langzaam weg. Ik heb gehuild.

Ook wel eens gehad dat een voorstelling niet afgelopen mag zijn en dat je vlinders in je buik krijgt bij het zien van een voorstelling? Dit is er zo een. Mooie dans gecombineerd met beeldende kunst en prachtige live gespeelde muziek van Bach (de vioolconcerten en het dubbelconcert voor de geïnteresseerden). Ik heb ademloos zitten kijken naar wat er op toneel gebeurde. In één woord: schitterend!

Het boek van Tabucchi is zo letterlijk overgenomen, dat het maar geen theater wil worden. Het verhaal van Tabucchi is prachtig, dat zeker, en de acteurs zijn goed tot zeer goed, maar het is verteltheater: de eerste 20 minuten wordt zo ongeveer het eerste hoofdstuk voorgedragen. Later overstijgt het het leesniveau gelukkig wel wat, maar het blijft meer literatuur dan theater. Wanneer je een boek bewerkt voor theater, moet je het dus wel bewerken! Michaël Zeeman, verklaard Tabucchi-liefhebber, liep halverwege de voorstelling uit.

Deze voorstelling zuigt in al zijn/haar gaten. Je kan best een voorstelling maken over een verveelde relatie, maar het betreft hier wel Romeo en Julia! Lastig, lastig.

Een scherpe voorstelling! Een wonder dat men ongedeerd bleef. De Schouwburg heeft nu wel een nieuwe vloer nodig. En als lemmingen stortten zij zich in de coulissen.