Je zou willen dat theatermakend Nederland wat vaker van de platgetreden paden treed.
Met Wolfskinderen laten Smoor, Verdijk en Taks ons binnen een een wereld die zo zijn eigen wetmatigheden heeft soms op het absurde af en toch heel veilig en comfortabel lijkt totdat er een “vreemd lichaam” zijn intrede doet De inventiviteit, naïvitiet en veelvormigheid waarin dat wordt getoond is zeldzaam. De prachtige beelden die onstaan door simpele maar doeltreffende handelingen met objecten en kartonnen decors ( Mariëlle Verdijk)de prachtige spelvondsten en zeer overtuigende performance van Nathalie Smoor ontroeren maar zijn soms ook zeer humoristisch al is het aan de zwarte kant.Hoewel ik niet alles begreep en soms scenes te lang vond of te vaak herhaald, is Wolfskinderen een voorstelling waar op een integere manier gepoogd wordt beeldend te vertellen en daarbij de grenzen van het medium onderzoekt de grens tussen kitsch en goede smaak, verwachtingspatronen, en de ervaring van tijd.
Absoluut de moeite waard Nog tot 15 december te zien in het Veemtheater te Amsterdam