Een vrouw neemt de dochter van een vriendin in huis. Echtgenoot vermaakt zich met het meisje. Als hij is uitgespeeld, laat hij haar zonder meer vallen. Meisje loopt vervolgens opzettelijk onder een vrachtwagen. Dat verhaal horen we uit de mond van de vrouw die het heeft laten gebeuren, die erin heeft berust. Om dat te benadrukken zegt Natali Broods haar monoloog opzettelijk monotoon, haperend, met op onverwachte momenten pauzes. De technicus doet daar nog een schepje bovenop: op voor mij volkomen onverklaarbare momenten verandert hij het lichtbeeld. Na een minuut of twintig begint dat kunstje me te vervelen. En dan komt er nog bijna een uur. Ik zie de voorstelling in Gent, dus ik kan ook even naar Guillaume Bijl in het SMAK. Geen acteurs daar. Maar voor het overige heeft die tentoonstelling alles van een theatervoorstelling. Van een hele goede theatervoorstelling. Dat maakte de reis toch nog de moeite waard.