Niets is wat het lijkt te zijn. Speelt het zich wel af in een pension? ? Is Stanley een pianist? Is hij bang? En Goldberg en McCann? Wie zijn dat? Is er eigenlijk wel iemand jarig? Is het wel een feest? Het feest dat hoe dan ook niet leuk is (integendeel?) en dat nooit meer lijkt op te houden? Je kunt ontzettend veel kanten op met de tekst van Pinter. Je kunt als regisseur bijvoorbeeld de gesublimeerde agressie expliciet maken. Maar dat doet Kennedy allemaal niet, ze laat de meerduidigheid voor wat hij is. Ze voegt er zelfs extra meerduidigheid aan toe, bijvoorbeeld door de dialogen via vier centraal opgestelde speakers te laten horen (praten de acteurs eigenlijk of is het play back of is het dat niet en lijkt het daar alleen maar op?)

De eerste tien minuten van de voorstelling. Behalve kijken en luisteren naar de dialogen ben ik nog iets anders aan het doen, merk ik. Ik ben aan het bestuderen waar het aan ligt. Ik ben, als de voorstelling nog maar net is begonnen, al aan het onderzoeken waarom deze Kennedy zoveel minder is dan haar vorige! Waar ben ik in godsnaam mee bezig!!!???

Ik zoek bevestigingen voor het vooroordeel dat ik heb na het lezen van de recensies van Hein Janssen en Simon van den Berg. Het geluid, tja, uit vier centraal opgestelde speakers, dat klinkt vreemd inderdaad. En, dat staat niet in die recensies, maar ik zoek nou eenmaal oorzaken, Ariane Schluter die net zo de zaal in probeert te kijken als Çigdem Teke altijd doet. Een onmogelijke opgave! Waar is Çigdem? Waarom wordt ik opgescheept met … ?

Nee! Ik vind het wel een goede voorstelling! Ze hebben ongelijk, Hein en Simon. Na tien minuten lukt het me gelukkig om mijn vooroordelen te laten vallen en om gewoon te genieten van alweer een goede voorstelling van Susanne Kennedy. En Ariane Schluter? Die doet het, vooral als ze wat kan bewegen, fantastisch (ik mis Çigdem Teke nauwelijks).