God wat een kutvoorstelling!! Het betreft hier een afstudeervoorstelling van een regisseur die met semi-professionele acteurs mag werken.

Families zijn in. Kennelijk. Nadat ik mij door de nieuwe (en korte!) Connie Palmen heen had geworsteld, bezocht ik ‘Lieve Arthur’, een voorstelling van derdejaars regiestudente Alice Pleijter.

Wauw, een ervarium! Nou ik kan hier heel helder in zijn, dit is dus geen theater. Foei! Ik heb me heerlijk verbaasd en de geluidsinstalatie was erg goed.

Leegte, onmogelijke liefde, hunkering; het is allemaal erg, maar op een gegeven moment ben ik suf geluld. De zeldzame glimlachen waren wat onevenwichtig verdeeld.

Deze voorstelling is compromisloos, zonder opleukjes. Dat is bewonderenswaardig en erg prettig. Er moet veel gezegd worden en dat gebeurt. Jammer dat de humor niet van de grond kwam.

Plezierige lichte en luchtige komedie, die echt nergens over gaat, geen enkele boodschap zit verborgen achter de grappen en dat is prima zolang de voorstelling grappig blijft -het grootste deel van de

Interessante combi van beeldende kunst, mime en dans. Bijzonder oogstrelend ook, zonder dat het ergerlijk wordt (zo van: ooohh wat is het allemaal moooooooi).

Van deze voorstelling kreeg ik onwijze pijn aan mijn kop. Een tomaat daarvoor.

We kijken uit op het veer dat speciaal voor de voorstelling van Marthaler weer op het NSDM-terrein vaart.

Om te beginnen geweien voor het geweldige decor. Entree is geweldig spannend en mooi.