Laatste voorstellingen zijn vaak voor acteurs erg leuk maar voor het publiek een irritante avond, daar was bij deze voorstelling niets van te merken, ik heb de première gezien en het moet mij van het hart dat de voorstelling toen goed was maar nu van een ongelooflijke rijpheid en briljant spel voorzien is dat ze minstens 2 keer zo goed is geworden. Mooi spel en zoals te verwachten met Uri Rapaport, schitterend licht zodat er verder geen ‘dekor’ meer nodig was. De grote kracht van deze voorstelling zit hem in de beperking, grotesk maar zeer nauwgezet. Iedereen lijkt zich daaraan te houden behalve Thomas de Bres die zoals het lijkt zichzelf een beter acteur vindt dan de rest, erg storend in deze voorstelling is dat niet maar wel in voorgaande rollen van hem zoals de Mensenhater en Night and day. Hij lijkt geen maat te kunnen houden en jaloers op succes van anderen, jammer want hij lijkt mij zeer talentvol. Verder valt erop deze voorstelling niets af te dingen, jammer dat dit de laatste was voor een zeer enthousiaste en uitverkochte zaal

Laatste voorstellingen blinken vaak uit door veel grappig bedoeld acteursgedoe, maar daar was bij deze Revisor niets van te merken. Mooi gespeeld, superstrakke vorm tot op het eind volgehouden en schitterend licht. Een verhaal van alle tijden. Dirk Tanghe flikt het ‘m maar weer. Met dank aan Paula Bangels; toen haar naam ontbrak vorig seizoen bij De Mensenhater was dat in helder- en duidelijkheid te merken. Een klein tomaatje voor het feit dat De Revisor zelf (Thomas de Bres) af en toe echt geen maat wist te houden en zichzelf wel erg virtuoos vond. Maar voor alle anderen: niets dan lof.

Jammer

Na een ander stuk van Dirk Tanghe te zien, had ik wel al een idee van hoe het ging zijn. Maar dat het nog ergen kon zijn dan de vorige keer had ik niet gedacht. Dirk Tanghe zelf zei dat het slecht amateurtoneel was, maar omdat het zo slecht was werd het terug goed. Dat het slecht toneel was, daar ben ik het mee eens.
Af en toe kon ik er wel eens mee lachen. Een pluim toch voor de acteurs: om de hele tijd in je rol te blijven en je niet te laten afleiden door je medespelers… denk dat het ook niet gemakkelijk is om steeds aan de rare eisen van Tanghe te voldoen. Mijn ene gewei gaat dus naar de spelers.
Op het einde van de voorstelling was meer dan de helft van het publiek weg… en verwijten kon ik het hun niet.

De Revisor was weer erg Dirk Tanghe, maar toch weer heel anders dan bijvoorbeeld de Mensenhater van vorig seizoen. Het meest indrukwekkende was de consequente vorm: zowel de vormgeving, de acteerstijl en de muziek waren goed in harmonie met elkaar en consequent gedurende de voorstelling. Het was bijna als een levend schilderij, maar dan beter. Die vorm waar ik op doel is bijna niet anders te benoemen dan als een stripverhaal, heel visueel en met karakteristieke bewegingen bij ieder personage. Ook bewonderenswaardig was het ensemblespel, het is indrukwekkend om te zien hoe goed de acteurs op elkaar reageren, en niet elkaar ‘wegspelen’. Vooral Thomas de Bres in de titelrol was erg goed. Kreten als: ‘Je reinste boomschors’ en ‘Yousef peux le savoir (Joost mag het weten)’ zal ik nooit meer vergeten!! Ik heb erg gelachen om de dochters van de burgervader, twee hysterische barbiepopjes met wapperende minirokjes. Het einde was bijna onverwacht intens, de aanklacht tegen de stompzinnige egoistische mens, zoals Gogol die ooit bedoeld heeft, kwam echt over. Op een of andere manier weet Tanghe de kern van een stuk altijd weer tot zijn recht te laten komen, hoe erg hij ook met een stuk aan de haal is gegaan. Echt erheen gaan!!!

Ik heb me een breuk gelachen bij deze elegante voorstelling.
Een eenvoudig toneelbeeld van zwart doek en witte stoeltjes werd gevuld met in de knoop gedraaide, potsierlijke acteurslichamen en zo nu en dan een sneeuwval van dwarrelende bankbiljetten. De corrupte dorpsnotabelen waren ranzige, behangbuikte smeerlappen, die na jaren van inteelt duidelijk niet meer opkeken van een chromosoompje meer of minder, en de bedrieger Chlestakov was een geaffecteerde glijer vol bestudeerde gebaren en opgewonden gilletjes.
Gogol schreef een komedie die zijn lol ontleent aan de ontzettend grappige opeenvolging van situaties, maar voorzag die van een (althans in vertaling) onverteerbare tekst. Dirk Tanghe ving dit op door zowat elke regel gepaard te laten gaan met een visuele grap of Hans-Teeuwen-achtige brabbeltaal. Een onmogelijke pose werd telkens voor de duur van een klaus vastgehouden, waarna de acteur zich zo snel mogelijk in een andere knoop probeerde te leggen. Door de acteurs telkens hun onmogelijke poses vast te laten houden, kreeg de slapstick een bizarre gratie.
De twee burgemeestersdochters, gespeeld door strak getruide actrices met sprookjesachtig mooie lichamen, zorgden ondertussen voor een ondertoon van pedofiele boerenhitsigheid door voortdurend, met de onbekommerdheid van kinderen, hun slipjes te laten zien.
Wie het begrip ‘serieus theater’ verwart met ‘tragedie’ gaat een teleurstellende avond tegemoet. De rest van de wereld zal zich verheugen op een ontzettend grappige, vergevingsgezinde en vooral lévende voorstelling.

Ja ik ben nu zeker liefhebber van de Paardenkathedraal, of misschien alleen van de bizarre ideeën van Dirk Tanghe. Bij de Revisor verbaasde ik me weer over het simpele, strakke, maar duidelijke toneelbeeld, dat ook het geval was bij De Mensenhater en Night&Day.
Omdat ik gelezen had dat er wat kritiek op de speelstijl was, had ik me er een beetje op voorbereid. Maar het overdreven spel is me niet gaan vervelen, het ‘maniertje’ blijft gedurende voorstelling altijd weer grappig.
Thomas de Bres kan volgens mij alle rollen aan en Herman Bolten is geweldig als burgemeestersvrouw. Maar vrouwen die mannen spelen blijft toch minder. (tomaat)
1 gewei is voor het krantje van de Paardenkathedraal. Ik vind dat alle gezelschappen zo’n krantje per voorstelling moeten maken, dan worden de dramaturgen tenminste ook levend gehouden.
De rest van de geweien zouden door Gogol zelf gegeven kunnen zijn, want ik denk als hij deze voorstelling had gezien, dat hij dan wel overtuigd geweest was dat het een goed stuk is.