Ja, het spel was gewoon mooi. Leuke acteurs, die wil ik wel vaker zien. Daar komt ook een gedeelte van het publiek voor, vermoed ik, de kans om Carice van Houten en Pierre Bokma samen te zien spelen. Maar eigenlijk gebeurt dat niet echt, dat je ze samen ziet spelen. Want eigenlijk is het meer een monoloog van de ene persoon tegen de andere persoon. De bewerking is gewoon heel erg alleen maar tekst gebleven en niet echt theater geworden. Verder had het tempo wel hoger gekund zonder dat dat per sé de doodslag is voor de diepgang. Dan blijft het publiek er in ieder geval nog iets beter bij. Dus om de spelers te zien: zeker gaan kijken. Maar misschien is het beter te wachten tot ze in een volgend toneelstuk spelen.

Dit is geen avontuurlijk stuk. Daar kan ik mee leven. Wat diepgang is altijd goed. Maar mag er dan alsjeblieft wel iets gebeuren, behalve het afsteken van eindeloze monologen? Mijn diep respect voor de acteurs, die dit vol overgave en overtuiging doen (petje af voor Chiara Thissen, met avond aan avond maar ongeveer 10 minuten spel). Maar als het over de liefde is al zijn facetten gaat, dan is er, althans op het toneel, meer nodig, dan alleen woorden, namelijk handeling, om je te verzekeren van de aandacht en betrokkenheid van het publiek. Bovendien zijn het, door de eindeloze herhalingen, hoofdzakelijk holle frasen. Regisseur De Geer kiest er in zijn bewerking ook nog eens voor om Casanova ”totaal te ontmantelen”. Hij vergeet daarbij dat een mens niet op zichzelf staat, maar bij zijn denken en handelen in hoge mate wordt beïnvloedt door zijn omgeving. Je kunt hem dus niet alles wat hij doet zonder meer aanrekenen. Francesca haalt Casanova door het slijk, zonder hem de kans te geven zich te verdedigen. Marai schijnt hem in zijn roman die kans wel te hebben gegeven, maar of ik dat, na het zien van dit hevig gemankeerde stuk, nog ga verifiëren…?

Arme acteurs! Wat moet dit saai zijn om te spelen. Acteur komt op; houdt monoloog; tegenspeler mag tien woorden zeggen; acteur gaat af. En dat een keer of zes. Om krankzinnig van te worden. Vooral voor Chiara Tissen die dus dagelijks vijf uur in de bus mag zitten voor hoogstens 10 minuten speeltijd. En dan heb je dus de grootste toneelspeler van Nederland en een toekomstig Oscarwinnares tegenover elkaar staan, en dan mogen ze niets doen. Wie bedenkt dat toch?