Ariane Schluter speelt een lekker lepe dienstmeid die haar sloerie-achtige escapades vertelt en de fallische eigenschappen van de trombone worden volledig uitgespeeld, maar het kwam toch op mij over als een volkomen sexloze voorstelling en daardoor saai. Dat kan toch niet de bedoeling zijn?

Zo’n solo (nou ja, eigenlijk duet van stem en trombone) wekt bijna per definitie, bewondering. Grote bewondering in dit geval. Zerline is een prachtig bespiegelende vrouw -trouwens wel opvallend ter tale voor iemand met haar achtergrond. Soms wat droevig, maar doorgaans fel, boos en nu en dan zelfs kwaadaardig. Enerzijds vervuld van cynisme, maar niet bevrijd van haar gefnuikte streven en toch nog steeds ideaalbeelden van “haar” rechtbankpresident koesterend.

Ariane Schluter laat alle facetten van deze dienstmeid, die gekwetst maar ongebroken is, zien. Een voorstelling die, ook door de klanken van de trombone van Koen Kaptijn, er wezen mag.

Komt het verhaal slechts bij vlagen tot leven? Dat vindt Kester Freriks van NRC Handelsblad. Of heeft Hein Janssen van de Volkskrant gelijk en is het eredivisietoneel, vooral door een excellerende Ariane Schluter? Hermann Broch (1886-1951) schreef een verhaal waarin een dienstmeid de geschiedenis van haar begeerte vertelt. Een verhaal over lust, over jaloezie, maar vooral over liefde. Ik kende het verhaal niet. Misschien zou ik het zelfs wel niet eens hebben uitgelezen omdat de mathematische vertelstructuur ervan me zou hebben gestoord. Maar door het goed getimede acteren van Ariane Schluter en door de subtiele interactie met trombonist Koen Kaptijn boeit het levensverhaal van de dienstmeid Zerline me toch. Van het begin tot het einde. Ik vind het een goede voorstelling.