Het lijkt alsof Dirk Roofthooft nooit iets anders gedaan heeft dan monologen. Nochtans hoorde ik onlangs een radio-interview met hem waarin hij vertelde dat dit pas zijn vierde solo is. Het waren stuk voor stuk schoten midden in de roos.

Het is hier niet anders. Integendeel, Roofthooft overtreft al zijn vroeger werk. Dit is theater die je “pakt”, niet alleen door het soms gruwelijke verhaal en de taal waarmee het vertelt wordt, maar ook die messcherpe vertolking en die haarfijne regie. Guy Cassiers heeft met zijn Proust-cyclus bewezen dat hij literatuur als geen andere op de planken kan zetten. Hier is zelfs het trage en intellectueel-esthiserende van de cyclus afwezig.

Laat ons de herinnering aan dit stuk koesteren, nog meer woorden zouden tekort schieten.

Een zeer intense, aangrijpende adaptatie van het gelijknamige boek van Jeroen Brouwers.
Ik begin wat te twijfelen over de multi-mediale stijl van Cassiers. Inderdaad, zeer knap, maar het blijft toch een beetje hangen in hetzelfde vind ik.
Maar, jongens, wat is Dirk Roofthooft weergaloos goed.

goedgemaakte bewerking van Jeroen Brouwers’aangrijpende roman virtuoos vertolkt door Dirk Roofthooft in opnieuw een prachtige regie van Guy Cassiers!

Jezus, wat kan die Dirk Roofthooft acteren. Toen ik Bezonken rood van Jeroen Brouwers ooit las voor de boekenlijst, was ik al erg onder de indruk, maar de voorstelling weet nog direkter te raken. Op het bijna lege immense toneel van de Rotterdamse Schouwburg, alleen ondersteund door videobeelden en geluidsdecor, zuigt Roofthooft je subtiel in het verhaal van de man die vertelt waarom hij niet bij de crematie van zijn moeder wil zijn. Zoals elk detail klopt in het proza van Brouwers, zo klopt ook alles in deze voorstelling van Guy Cassiers. Prachtige beelden, nergens pathetisch en toch vliegt het je heel erg naar de strot. Veel geweien voor de voorstelling, en een klein tomaatje omdat Cassiers volgend jaar uit Rotterdam weggaat.
(TV gezien 18/10)